பொற்குகை ரகசியம் - விமர்சனம்

 

என்னுடைய பொற்குகை ரகசியம் தொகுப்பு குறித்து ஆஸ்டின் சௌந்தர் எழுதியுள்ள விமர்சனம்.

ஆஸ்டின் சௌந்தர்

நேற்றைய (12/30/2024) மாலை , எனக்கு இனிதான மாலை. இரு மலைகளுக்கு நடுவே ஆதவன் சென்று மறையும் அந்தியைக் காணும்பொழுது வரும் அதே உவகை , ஜெகதீஸின் , “நிமித்தம்” சிறுகதையை அகழ் இதழில் வாசித்தபொழுது அடைந்தேன். அசோகமித்திரன் ஒரு முன்னுரையில் சொல்லியிருப்பார், “நான் இந்தக் கதைகளை எழுதும்பொழுது மகிழ்ச்சியாக இருந்தேன், வாசிக்கும் நீங்களும் அதே மகிழ்வை அடைவீர்கள் “ என. அந்த மகிழ்வை “நிமித்தம்” எள்ளளவும் குறையாமல் கொடுத்தது. கதையின்  வெற்றி reading pleasure கொடுப்பதில் எல்லோரையும் சென்றடையும் என்பதில் உள்ளது. கதைநாயகனின் செயல், வாழ்க்கையின் துண்டு ஒன்று பறந்துவந்து இரத்தத்துளிகள் படர வாசகனின் அகத்தை தொட, இது இலக்கியம் என்றும் சொல்கிறது. 

ஜெகதீஸின் “பேராசிரியர் கிளி” கதையை சொல்வனத்தில் வாசித்துவிட்டு, “இலக்கியத்தில் கொட்டுப் பட்டாலும் அவர் கையால் கொட்டுப்படவேண்டும்” என்று நான் நினைக்கும் நண்பருக்கு அனுப்பி அவர் என்ன நினைக்கிறார் என்று கேட்டேன். அவரும் நான் நினைத்ததையே சொன்னார். ஜா. தீபா-வின், “குரு பீடம்” கதையில் தொட்ட பேசுபொருள் எனினும், இவரது உத்தி வேறுபடும் இடமும், வாழ்வியல் சூழலும், “பேராசிரியர் கிளியை” ஜெகதீஸ் பயன்படுத்திய விதமும் இலக்கியம் என ஆகிறது என்றார். ஒவ்வொரு எழுத்தாளரும் , அவர்களைத் தொடர்ந்து வாசிக்கலாம் என்று நான் குறித்து வைத்திருப்பேன். ஜெகதீஸ் அந்த இடத்தை இந்தக் கதையின் மூலம் அடைந்துவிட்டார். ஆனால், தொடர்வாரா என்ற test மிச்சமிருந்தது. 

ராலே ராஜன் வீட்டிற்கு, நாங்கள் செப்டம்பரில் சென்றபொழுது ஜெகதீஸும் அனுவும் தம்பதி சகிதமாக வந்து பார்த்து, “பொற்குகை ரகசியம்” நூலை “எங்கள் அண்ணா” என்று ஜெகதீஸ் கையெழுத்துப் போட அன்பளிப்பாகக் கொடுத்தனர். மரியாதையின் நிமித்தம் தொகுப்பில் உள்ள, “சொல்லப்படாத கதை” -யை ராஜனும் சசியும் எங்களுக்கென ஒதுக்கியிருந்த அறையில் தூங்கி எழுந்த ஒரு காலையில் வாசித்தேன். எதுவுமே இல்லாத ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு எதோ பெரிதாக இருப்பதுபோல் தனது எழுத்துச் சித்திரத்தால் மட்டும் சாதிப்பது என்பது முற்றிலும் ஒரு கலைஞனாலேயே முடியும். அவனை நான் அந்தக் கதையில் கண்டுகொண்டேன். அந்தக் காலை, ஜெயமோகன், அருண்மொழி போன்ற தளபதிகள் சூழ ஒரு பட்டாளமாக, Jaipur Literature Festival -போக தயாராகிக்கொண்டிருந்தோம்! அனுவின் காதலன் கோட்டெல்லாம் போட்டு அழகனாக தயாராக  வாசலில் வந்து நின்றிருந்தார். “தம்பி , நீ கலைஞன் “ என்று கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டேன். அருகில் நின்ற அனு கண்கள் மின்னப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். நான் கட்டிப்பிடித்ததைப் பார்த்துப் பொறாமையெல்லாம் கொள்ளவில்லை. 

இதற்கு முன்னர் மழையும் இல்லாத வெய்யிலும் இல்லாத ஒரு நாளில்,  “பேராசிரியர் கிளி” “கர்மா” “ஊனுடல்”, “நீலத்தழல் “ எல்லாம் வாசித்த ஒரு வாசகனாக  , நான் அவரை அழைத்திருந்தேன். “கர்மா” நல்ல கதைதான் தம்பி, ஆனா இவ்வளவு Straight Forward-ஆக எல்லாம் தலைப்பு வைக்கக்கூடாது என்றேன். அன்றுதான், “அண்ணா எப்படிண்ணா இப்படி வலிக்காம அடிக்கிறீங்க” என்றார். அனு கண்கள் மின்னப் பார்த்திருக்க , ஜெகதீஸின் கண்களில் அந்த அண்ணனா இந்த அண்ணன் என்ற சந்தேகம்! 

“நிமித்தம்” வாசித்துவிட்டு அந்த அகமகிழ்வு நிலை குலையாமல் நிற்கிறதா எனப் பார்க்க, Virginia Woolf-ந் Unwritten Novel மற்றும் Kew Gardens வாசித்தேன். கந்தர்வனின், “தலைவர்” சிறுகதையை வேறு ஓர் காரணமாக மீள்வாசிப்பு செய்ய நினைத்திருந்தேன். எனது ஆசிட் டெஸ்டிற்கு அதை வாசிதத்து மேலும் உதவியது. ஜெகதீஸ் , எனும் கதைசொல்லி, கந்தர்வன் எனும் கதைசொல்லி பத்தி பத்தியாக பாத்திரங்களை படைப்பதிலும், காட்சியமைப்பிலும் இணையாக சென்றார்கள். கந்தவர்னின் கதையில் வரும் ஒரு அம்மா , அப்பா, மருத்தவப் படிப்புக்கு தங்கள் மகனை தயாராக்கும் சித்திரம். “நிமித்தம்” கதையில் மாநில அரசு அலுவலக சித்திரம். அந்த அம்மாவும் அப்பாவும் கோடான கோடி மக்களின் பிரதி நிதிகள். ஜெகதீஸின் கதை நாயகனும், தாசில்தாரும், காக்கிச்சட்டை போட்டவரும் , புரைகண்ணுடையானும், தமிழக மக்களின் அச்சு அசல் வார்ப்புகள். இரண்டு கதைகளிலும்  வாழ்வு வைக்கும் சூடு, நிதர்சனம். என் மனதில் படித்த , இதுவரை வாசித்த அனைத்து நல்ல கதைகளின் நிரையில் “நிமித்தமும்” நிற்கிறது.

“பொற்குகை ரகசியம்” நூலை எடுத்து, குறுங்கதைகள் என வகைப்படுத்துப்பட்டுள்ள, “பேசும் மலர்”, “தேங்காய்ச் சில்லு”   கதைகளை வாசித்தேன். “பேசும் மலர்” வாழ்வை ரசிப்பவனின் காதுகளும் கண்களும் எந்த அளவுக் கூர்மையடையும் என அழகிய மொழியில் சொல்கிறது. அழகியல் கூறுகளில் மனம்கவர் கதைகளில் இதை வைத்துக்கொள்வேன். “தேங்காய்ச் சில்லு” கதைகளை வாசித்தேன். “பேசும் மலர்” வாழ்வை ரசிப்பவனின் காதுகளும் கண்களும் எந்த அளவுக் கூர்மையடையும் என அழகிய மொழியில் சொல்கிறது. அழகியல் கூறுகளில் மனம்கவர் கதைகளில் இதை வைத்துக்கொள்வேன். “தேங்காய்ச் சில்லு” , யோசனையில் இருப்பவனை, தொட்டுக்கூப்பிட்டால் ஒரு சிலிர்ப்பு வருமே, இந்தக் கதையை வாசித்ததும் அப்படி ஒரு சிலிர்ப்பு. ஆனால், இந்த சிலிர்ப்பு அடங்காதது. ஜெகதீஸின் பெயரை ஒரு பத்திரிகையில் பார்த்ததும், அந்த படைப்பை வாசிக்க வைக்கும். புத்தகக் கடையில் ஜெகதீஸ் என்ற பெயர் கொண்ட நூல் எங்கே எனத்தேட வைக்கும். ஜெகதீஸ் கதை சொல்ல எடுத்துக்கொள்ளும் மெனக்கெடல் பிடித்துள்ளது. “ஒப்பனை” கதையில் உரையாடல்கள் செறிவாக வந்துள்ளன. மாணவி விஜயலட்சுமி-யை, ஆசிரியர் லாவண்யா, “விஜயலட்சுமி” என்று முழுமையான பெயர் சொல்லி அழைக்க, இந்தக்காலத்தில் யார் பெயரை முழுசாக சொல்கிறார்கள் என்று யோசித்தேன். சக மாணவர்களோ, “விஜே” என்று அழைக்கிறார்கள். அப்படியே நவீனமாக உரையாடலை நகர்த்திவிடுகிறார். “பொற்குகை ரகசியம்” , சைக்கிளில் சிட்டாகப் பறக்கும் பாலுவிற்கு அந்தப் படக்கதை வாசிக்கவேண்டும் என்பதைத்தாண்டி வேறு ஒரு ரகசியம் இருக்கிறது. “பிறப்பொக்கும்” கதை சங்கிலியை யார் எடுத்தார்கள் என்பது வாசகனுக்கு கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு. எல்லாம் இணைந்து வாசகனுக்கு சுவாரஸ்யத்தை அள்ளி வழங்குகிறது. இன்றைய சூழ்நிலையில் ஒருவன் பல நாடுகளில், பலவிதமான பண்பாட்டுச் சூழலில் வாழும் நிமித்தமாகிவிடுகிறது. ஜெகதீஸ் குமார் அவர்களின் பிரதிநிதி. “பொற்குகை ரகசியம்” நூலில், அவர் வாழ்ந்த வசித்த நாடுகளில், கண்களையும் காதுகளையும் திறந்து வைத்து சுற்றிலும் நடப்பதை கவனித்திருக்கிறார் எனத் தெரிகிறது. விருந்தாளியாக வந்து பார்ப்பவர்களுக்கு அமெரிக்க வீட்டின் முன்னுள்ள சீராக வெட்டப்பட்ட பசும்புற்கள் தோட்டங்கள் மகிழ்வளிக்கும். புல்லைவெட்டத் திணறும் புல்வெட்டியின் சக்கரத்தீன் கீழ் மாட்டிக்கொள்ளும் க்ரேன்பெர்ரி கிளையோ, இருந்து வாழும் கதைசொல்லியின் கண்களில் மட்டுமே படும். வருடக்கணக்காக தனது ஹோண்டா அக்கார்டை மாற்றாத பேராசிரியரும் அவனது கண்ணில் படுவார். எந்த நாடாக இருந்தால் என்ன கணக்கு வாத்தியார் போர்டில் எழுதுவதை கவனிக்காத மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள். கடலில் மீன் பிடிக்கப்போலாமா என்று கேட்டால், திமிங்கலத்தின் விட்டையைப் பார்க்கவா என கிண்டலடிப்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். நிலம் மாறினாலும் குதர்க்கம் மாறாத மானிடர்களையும், லாட்டரிச் சீட்டு விற்கும் தமிழ் நாட்டுச் சிறுவன் , நீல ஒளியை உமிழும் ஜெல்லி மீன்கள் என “பொற்குகை ரகசியம்” பன்னாட்டுக்காரனின் கதைகள் அடங்கிய தொகுப்பு.

ஆஸ்டின் சௌந்தர்

“நிமித்தம்” சிறுகதை குறித்து

 

என்னுடைய “நிமித்தம்” சிறுகதை குறித்து வந்த கருத்துக்கள்

சு.வெங்கட்

ஜெகதீஷ் உங்களுடைய நிமித்தம் சிறுகதையைப் படித்தேன். இது என்னுடைய பார்வை.

அரசு அலுவலகங்களில் லஞ்சம் கொடுக்காமல் தனக்கான வேலை செய்ய நினைக்கும் ஒருவனாகத்தான் ரகு நந்தனை முதலில் பார்த்தேன். ஆனால் அவனிடம் அந்த நிமிர்வு தொலைந்துபோகிறது. எப்படியாவது தன் காரியத்தைச் சாதித்துக்கொள்ளத் துடிக்கும் அவனுக்கு லஞ்சம் கொடுப்பதில் இருக்கும் தயக்கம் முற்போக்கு இல்லை. தன் கை காசை இழக்கக் கூடாது என்ற எண்ணம் மட்டுமே. அவனுக்கு யாருக்கு எதைக் கொடுக்க வேண்டுமோ அவர்களுக்குத் தேவையான ஒன்றைக் கொடுத்து காரியத்தைச் செய்துகொள்வது தெரிந்திருக்கிறது. இந்தியாவில் எந்த வித கூச்சமும் இல்லாமல் காலில் விழுந்து அவர்களின் ஈகோவை தூக்கிவிடுவதுபோல செய்து தங்கள் காரியத்தைச் சாதித்துக்கொள்ளும் ஒரு முறை உள்ளது. அது துபாயில் கனடாவில் வேலை செய்யாது என்று எல்லோருக்கும் தெரியும். அதனால் தான் அந்நாடுகளில் நிர்ணயிக்கும் காலக் கெடுவை மதித்து நடக்கிறார்கள். காலில் விழுவது காரியத்தைச் சாதித்துக்கொள்ள உதவும் ஒரு முறை என்பது பரவலாகத் தெரிந்திருந்தாலும் அது இன்னும் இந்தியா போன்ற நாடுகளில் கலாச்சார ரீதியில் வேலை செய்கிறது. அப்படிதான் அந்த நேர்மையான அதிகாரியும் அதில் விழுகிறார் என்று நினைக்கிறேன். அது ஒரு துர்க்குண நிமித்தம்.

கண்ணில் புரை விழுந்து இருப்பவர் ரகுநந்தன் மனதின் மறு பாதியின் வடிவமாகவே பார்க்கிறேன். “தெரு நாய் ஒன்று மைதானத்துக்குள் மந்தமாக நடந்து கொண்டிருந்தது” அங்குள்ள சூழ்நிலையைக் காட்டும் ஒரு நல்ல ஆழ் மன பதிவு காட்சியாக இருந்தது. இது போன்ற கதைகள் மிக எளிதாக நமக்குள் இருக்கும் சுஜாதா வந்துவிடுவார். ஆனால் அதை நீங்கள் எளிதாகக் கடந்து இருக்கிறீர்கள். வாழ்த்துகள்.

சு. வெங்கட்

விஜய்குமார் சம்மங்கரை

அவன் காலில் விழுந்து ஆசி வாங்குவது ஒருவித disturbed feeling ஐ உருவாக்குகிறது. கதை பிடித்திருந்தது.

விஜய்குமார் சம்மங்கரை

நிர்மல்

ஊழல் பழகி போன ஒரு இடம். அந்த இடத்தில் கூட இவன் நம்மவன் என ஒருவனை அடையாளம் கண்டுக் கொள்ளுதல் செய்ய வேண்டிய பணியை வேறு எதுவும் எதிர்பார்க்காமல் செய்ய தூண்டுகின்றது. ஒரு கல்வி பணியில் இருக்கும் உயர் அதிகாரி அதே போல கல்விபணியில் இருக்கும் இருக்கும் இன்னோருவரை தன்னை போன்றவராக காண்கின்றார். அது உயர் அதிகாரிக்கு மன விரிவினை தருகின்றது. ஊரையே நம்மவன் அவர் காண முடிந்திருந்தால் கதாநாயகனுக்கு வந்திருக்கும் சிக்கல் வந்திருக்காது. அக்க மகாதேவியின் பாடல் ஒன்று உண்டு .

இவனாரவ இவனாரவ இவனாரவனெண்டு எனிசடிரய்யா

இவ நம்மவ இவ நம்மவ இவ நம்மவனெண்டு எனிசய்யா

கூடல சங்கம தேவா நிம்ம மனெய மகனெண்டு எனிசய்யா

கூடல சங்கம தேவனிடம் “கூடல் சங்கம தேவா, நின் வீட்டில் நான் மகனென்று எண்ணச் செய் ஐயா!” என மன்றாடும் குரல். வீடுபேறினை நோக்கிய குரல். சம்சார வாழ்வில் அரச அதிகாரி என்னும் பேரூருவங்களிடம் , அதிகாரமற்ற சம்சாரிகள் அதெ தொனியில் மன்றாட வேண்டியுள்ளது.

நிர்மல்

பாலாஜிராஜூ

இதை விட அற்புதமான புத்தாண்டு பரிசு ஜெகதீசுக்கு அமையாது. அவருடைய கதைகளுடன் தொடர்ச்சியாக பயணம் செய்தவன் என்ற முறையில் 'நிமித்தம்' சிறுகதையை அவருடைய உச்ச படைப்பு என்றே நானும் வைக்கிறேன், 'This guy knows what he is doing' என்று தோன்றியது. நிச்சயமாக அவர் எழுத்தாளனாக முழு பரிணாமம் அடைந்துவிட்டார் என்று எண்ணிக்கொண்டேன். இது போன்ற புகழ்மொழி அவருக்கு ஒர் சுமையாக இருக்கலாம், ஆனால் இந்த இடத்தில் பகிரவேண்டும் என்பதால் சொல்கிறேன்.

'நிமித்தம்', 'பொற்குகை ரகசியம்', 'ஊனுடல்', 'நீலத் தழல்' - என்பது என்னுடைய வாசிப்பில் முதன்மையாக நிற்கும் அவருடைய சிறுகதைகள். Go strong Jegadeesh!

பாலாஜி ராஜூ

ஆஸ்டின் சௌந்தர்

நேற்றைய (12/30/2024) மாலை , எனக்கு இனிதான மாலை. இரு மலைகளுக்கு நடுவே ஆதவன் சென்று மறையும் அந்தியைக் காணும்பொழுது வரும் அதே உவகை , ஜெகதீஸின் , “நிமித்தம்” சிறுகதையை அகழ் இதழில் வாசித்தபொழுது அடைந்தேன். அசோகமித்திரன் ஒரு முன்னுரையில் சொல்லியிருப்பார், “நான் இந்தக் கதைகளை எழுதும்பொழுது மகிழ்ச்சியாக இருந்தேன், வாசிக்கும் நீங்களும் அதே மகிழ்வை அடைவீர்கள் “ என. அந்த மகிழ்வை “நிமித்தம்” எள்ளளவும் குறையாமல் கொடுத்தது. கதையின்  வெற்றி reading pleasure கொடுப்பதில் எல்லோரையும் சென்றடையும் என்பதில் உள்ளது. கதைநாயகனின் செயல், வாழ்க்கையின் துண்டு ஒன்று பறந்துவந்து இரத்தத்துளிகள் படர வாசகனின் அகத்தை தொட, இது இலக்கியம் என்றும் சொல்கிறது. 

“நிமித்தம்”

உள் நின்று உடற்றும் - கருத்துக்கள்

 

என் புதிய சிறுகதை “உள் நின்று உடற்றும்” அகழ் இதழில் வெளிவந்துள்ளது. கதையை வெளியிட்ட அகழ் இதழுக்கும், அதன் ஆசிரியர்களுக்கும் நன்றி.

இக்கதை குறித்த விவாதம் நான் சார்ந்துள்ள விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டம் அமெரிக்கக் கிளையின் குழமத்தில் நடைபெற்றது. பின்னால் வருவது நண்பர்கள் பகிர்ந்து கொண்ட கருத்துக்கள்.

வெங்கட பிரசாத் (விபி)

பெரும்பாலான மனிதர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொள்வது வழியே, கற்பனையாக நிகழ்வுகளை நிகழ்த்திக் கொள்வது வழியே மன அழுத்தத்தில் இருந்து தங்களை காத்துக் கொள்கிறார்கள்  (அல்லது தள்ளி போடுகிறார்கள்). அந்த அக இருளில் விரிந்து பறந்து போவதில் பாதி நிஜத்தில் நடந்தாலும் கலங்கி விடுவார்கள். 

பக்தியில் ஒரு தலை (யில் ஒரு துளி), பத்தினி மீது ஒரு கால், நடு நடுவே மனசாட்சியின் குரல்கள், என நிறைய இடங்களில் பார்த்த கதாபாத்திரம். அவன் காலையில் எண்ணிய ஒன்றை சகாயத்தின் வழியே நேரில் கண்டதும் சுள் என சுடுகிறது.  மணியை கோர்க்கும் நேர்த்தியாய்  கதை நிகழும் களத்தை பார்த்து பார்த்து அமைத்து இருக்கிறீர்கள். 

p .s : ஆரம்பத்தில் வந்த நாகத்துறை ஐசுவரிய சித்தரின் வரிகளாக வரும் நஞ்சும் அருளும் இரு பக்கங்களாய் அமைந்திருக்கும் மனித மனதை  சுட்டும் வரிகள் 

செருக்கெனும் நஞ்சும் அழித்தருள் தெய்வமும் ஒருங்குறை உளமிது உள்ளொளி பெருக்குவாம்

 Google ல் தேடிப் பார்த்தால் , இந்த சித்தர் கணித ஆசிரியராக இருக்கவே சாத்தியம் என்கிறது - அப்படியா ? :-) 

மற்றபடி, நண்பர்கள் இந்த கதையில் இருக்கும் நுணுக்கங்களை வெகு சிறப்பாக கோடிட்டு காண்பித்து  இருந்தார்கள்.

சிறப்பு ஜெகதீஷ்

வெங்கட பிரசாத் (விபி)

* * *

நிர்மல்

உள் நின்று உடற்றும் கதையில் இசக்கி அம்மன் வழியாக கலாச்சார புராணங்கள் நீதியை எவ்வாறு உருவகப்படுத்துகின்றன என்பதைக் காண்கிறோம். இந்த தெய்வ உருவகம் வரலாற்று அநீதிகளுக்கு எதிரான குரல்களை அங்கிகரித்து, அதே வேளையில் அறநெறி மீட்புக்கான பாதையை வழங்குகிறது. 

கோவிலில் ராதாகிருஷ்ணனும் பார்த்திபனும் அம்மன் பற்றி விவாதிக்கும்போது இந்த அறநெறி சட்டகத்தை தெளிவாகக் காணலாம்>

"முகுந்தன், அது ஏன் எல்லா அம்மனும் உக்கிரமானவங்களாவே இருக்காங்க? ஒருவேளை பொம்பளைங்களுக்கு நம்ம மேல இருக்கற கோபத்தைக் காட்டறதுக்கான கருவியா இந்த அம்மன்ங்கற தெய்வம்?" என்றார் 

ராதாகிருஷ்ணன் புன்முறுவலுடன்.

"அதென்னமோ தெரியலை சார். அம்பிகாங்கற பொண்ணுதான் எங்க குலதெய்வம் இசக்கியம்மனா மாறினதா ஐதீகம். மூதாதைச் சடங்குக்கு வச்சிருந்த சாப்பாட்டை எடுத்து பசியோடு வந்த துறவிக்குப் பறிமாறிடுறா அந்தப் பொண்ணு. ஆத்துக்குக் குளிக்கப் போய் திரும்பி வந்த புருஷனுக்கு, 'அதெப்படி சடங்கு முடியறதுக்கு முன்னாடி அப்படி ஒரு அபச்சாரம் பண்ணப்போச்சு' னு அவ மேல கடுங்கோபம். குழந்தைகளோட சேர்த்து பொண்டாட்டியை அடிச்சு வெளிய துரத்திடுறான். காட்டுக்குள்ள ஓடிப் போய் குழந்தைகளைக் கொண்ணு தன்னையும் மாய்ச்சிக்கிறா சார் அவ. அவளே திரும்பி யட்சிணியா பிறந்ததாகவும், ஏழு ஜென்மங்கள் அதே கணவனுக்கு மனைவியாப் பிறந்து அவனைக் கொண்ணு பழி தீர்த்துக்கிட்டதாகவும் செவிவழிக்கதை..."

இந்த உரையாடல் கலாச்சார கதைகள் அறநெறி முரண்பாடுகளை எவ்வாறு மொழியாகவும், மொழியில் இருந்து உருவான கற்சிலை என  உருவமாகவும் மூலம் வெளிப்படுத்துகின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்தக் கதையில் உள்ள சமூகத்தின் கூட்டு நினைவுகள் பார்த்திபனுக்கு அவரது சொந்த துஷ்பிரயோகத்தை உணர ஒரு கண்ணாடியாக அமைகிறது, குறிப்பாக சகாயத்தின் வன்முறையை எதிர்கொள்ளும்போது இதைக் காணலாம்.

அன்றாடம் நயாகரா போன்ற பெரிய நீர்வீழ்ச்சி. அதன் அடியில் நிற்கையில் அகவயமாக நோக்குவது கடினம். உலகம் நம் புலன்களை “மெய்ட் ஆப் தி மிஸ்ட்” படகு போல ஏற்றி அன்றாடத்தினை நோக்கி சென்று கொண்டே இருக்கும். இவ்விடத்தில் கொஞ்சம் ஓய்வாக அகவயமாக நோக்க ஒரு பிஸிக்கல் ஸ்பேஸ் வேண்டும், நேரம் வேண்டும். தொழில்முறையிலும் தனிப்பட்ட வழக்கங்களின் அலையிலும் சிக்கிக்கொண்ட பார்த்திபனுக்கு, கோவில் என்பது அவரது நடத்தையை இறுதியாக எதிர்கொள்ளக்கூடிய உளவியல் நிலையாக அமைகிறது.

கோவிலில் பார்த்திபன் அங்குள்ள பெண்களை கவனிக்கையில் அவருக்கு ஏற்படும் வெளிப்பாட்டில் இதை காணலாம்:

"தன்னைச் சுற்றிலுமிருந்த பெண்களை மீண்டுமொருமுறை நோட்டமிட்டார். குடிக்கச் செல்லாத கணவனிடம் நாணிக் குனிந்தபடி பேசிக்கொண்டிருக்கும் அந்தப் புதுப்பெண், குழந்தையை மடியில் கிடத்தி, தாலாட்டி உறங்க வைத்துக்கொண்டிருக்கும் அந்தத் தாய், அலைபேசியின் திரைமீது விரல்களால் தாளமிட்டபடி இருக்கும் ஸ்வேதா வயதுள்ள அந்தப் பெண், நெற்றி வியர்வையை வழித்து விட்டு, 'உஸ்ஸப்பா' என்றபடி, தாளாத வெயிலுக்கு முந்தானையால் முகத்துக்குக் காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் அந்த அம்மா (ஒரு சாயலில் அவரது மனைவியைப் போலவே இருந்தாள் அவள்.) எல்லாருமே இசக்கி அம்மனின் வடிவங்களாகத் தெரிந்தனர் பார்த்திபனுக்கு. பார்த்துக்கொண்டே வந்தவரின் பார்வை சூலமும், குழந்தையும் ஏந்தி, காலடியில் ஓர் ஆணை மிதித்தபடி உக்கிரப்பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்த இசக்கி அம்மனின் திருவுருவத்தின் மீது நிலை கொண்டது. திடீரென்று அவரது உடல் சிலிர்த்துக் கொண்டது."

கோவில் என்னும் மரியாதைக்கு உரிய சூழல் பார்த்திபனுக்கு அவர் மனதில் வேரூன்றிய அன்றாட பழக்கங்களை கடந்து அகவய நோக்கில் தன் பிரச்சனைகளை சிந்திக்க இடம் அளிக்கின்றது. கோவிலும், அம்மனின் வெளிப்புற குறியீடுகளும் அவரது தற்காப்பு அரண்களை ஊடுருவி, சாதாரண பெண்களில் தெய்வீக பெண்மையை அடையாளம் காண உதவுகின்றன.

மனித மனம் அரூபமானவற்றை அப்படியே புரிந்துகொள்ள இயலாத. நாம் கருத்துக்களை விளக்கினாலும், அவற்றை உள்வாங்கிக்கொள்ள ஏதோ ஒரு வடிவம், ஒரு பெயர், ஒரு கதை தேவைப்படுகிறது. அநீதிக்கு எதிரான குரல் என்பது ஒரு கருத்தாக்கம் – அது மனதில் தொடர்ந்து நிற்க வேண்டுமென்றால் அதற்கு ஒரு உருவம் தேவை.

“உள்நின்று உடற்றும்” கதையில் இதைத்தான் பார்க்கிறோம். அநீதிக்கு எதிரான குரல் “இசக்கி அம்மன்” என்ற பெயரில், உருவத்தில் வந்திருக்கிறது. இந்த உருவகப்படுத்தல் வெறும் கற்பனையல்ல. இது மனிதர்களின் அனுபவத்தை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள உதவும் ஒரு கருவி.

மனதின் இயல்பு: பெயரும் வடிவமும் இல்லாதவற்றை மனித மனம் தொடர்ந்து சிந்திக்க முடியாது. மறுக்கப்பட்ட நீதிக்கு எதிரான குரலை வடிவமாக்கி, கதையாக்கி, பெயரிட்டு முன்வைக்கும்போது, அவை மக்களின் மனதில் ஆழமாகப் பதிகின்றன.

சக்தி என பெயரிட்டு உருவம் அமைத்தல்: இசக்கி அம்மன் வெறும் கல் சிலை அல்ல – அவள் பெண்களுக்கு எதிரான அநீதிகளை எதிர்க்கும் சக்தியின் பரு வடிவம். இந்த வடிவுக்கு கதை சொல்லப்படும்போது அது மக்களை ஆழமாகத் தொடுகிறது. “அம்பிகா” என்ற சாதாரண பெண்ணின் கதை, பின்னர் “இசக்கி அம்மன்” என்ற தெய்வமாக மாறும் நிகழ்வு, பெண்ணியம் தனிப்பட்ட அனுபவத்திலிருந்து சமூக சக்தியாக மாறும் வரலாற்றின் சின்னமாக அமைகிறது.

மீட்சி: இந்த கதையில் பார்த்திபன் மாற்றம் அடைவது வெறும் தனிப்பட்ட முடிவாக இல்லாமல், கலாச்சார சட்டகத்திற்குள் நடக்கும் ஒரு நிகழ்வாக காட்டப்படுகிறது. இசக்கி அம்மனின் புராணம் அவருக்கு ஒரு மொழியை, ஒரு சட்டகத்தை வழங்குகிறது, அதனூடாகத்தான் அவர் தனது குடும்பத்துடன் மீண்டும் இணைய முயல்கிறார்.

இந்தக் கதையில், கலாச்சாரம் வெறும் பழக்கவழக்கங்களின் தொகுப்பு அல்ல , அது சமூகத்தில் நீதியை வலியுறுத்தும் ஒரு முறையாக, ஒரு மொழியாக செயல்படுகிறது. இசக்கி அம்மன் போன்ற உருவகங்கள் மூலம், நீதிக்கான குரல் என்ற கருத்து சமூகத்தில் தொடர்ந்து உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது.

கடைசியாக, இந்த கதையில் முக்கியமான நுணுக்கம் என்னவென்றால், இசக்கி அம்மன் பார்த்திபனுக்கு வெறும் கோபத்தின் வடிவமாக அல்ல, மீட்டெடுப்பின் வழியாகவும் தோன்றுகிறாள். அவரது குடும்பத்துடன் மீண்டும் ஒன்றிணைய கோவிலுக்குச் செல்ல முடிவெடுப்பது அதற்கு சான்று.

நிர்மல்

* * *

பிரசாத் வெங்கட்

Parthiban asks:

> ஏன் எல்லா அம்மனும் உக்கிரமானவங்களாவே இருக்காங்க? ஒருவேளை பொம்பளைங்களுக்கு நம்ம மேல இருக்கற கோபத்தைக் காட்டறதுக்கான கருவியா இந்த அம்மன்ங்கற தெய்வம்?

This question, coming from him at that point in life, felt a bit disingenuous. The man is an epitome of primal urges: (1) he's mad at his wife for not being sexy enough (and also for making உப்புமா), (2) mad at his daughter for expressing interest in pursuing higher studies instead of acceding to get married and not be weight on his shoulders anymore, (3) looks forward to the day to fill his coffers with bribe (4) not really interested in working (தலை வலிக்கற மாதிரி இருக்கு. கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுக்கறேன்) (5) has a special place for the wife-killing Sahayam because he delivered fresh fish to his house, cut the way he likes. So far, he hasn't done anything to redeem himself, other than worry about his wife's whereabouts.

Nirmal's sharp point:

> கோவில் என்னும் மரியாதைக்கு உரிய சூழல் பார்த்திபனுக்கு அவர் மனதில் வேரூன்றிய அன்றாட பழக்கங்களை கடந்து அகவய நோக்கில் தன் பிரச்சனைகளை சிந்திக்க இடம் அளிக்கின்றது.

is all the more relevant because it is the same இசக்கி அம்மன் that Parthiban daily looks in his home and mindlessly ritualizes:

> தன் குலதெய்வமான இசக்கி அம்மனுக்கு தீபம் காட்டிக்... தேவியைத் துதிப்பதைச் சற்றே நிறுத்தி, தலையை சற்றே திருகலாகச் சுழற்றி, “என்ன இன்னுமா டிஃபன் தயாராகலை?” என்று அடுக்களையில் உழன்று கொண்டிருந்த வீட்டம்மாளிடம் அதட்டலாகக் கேட்டார்.

At the end of this saga, when his daughter mentions that the wife's still frightened of him, his response is "எதுக்கு பயப்படணும்?", as if he's newly born. Yes, the wife is no யட்சிணி, but also Parthiban is not Parthiban anymore.

Nicely done, Jegadeesh.

பிரசாத் வெங்கட்

சு. வெங்கட்

உள்நின்று உடற்றும் - நல்ல தலைப்பு. ஆணென்ற அதிகாரம் உள்நின்று அவனை வருத்தி எடுப்பதாக எடுத்துக்கொள்கிறேன்.  சிறுகதைகளில் கற்பனையின் ஊடே யதார்த்தவாத காட்சிகளை மீறி, கதைக்குச் சம்பந்தமே இல்லாமல், ஆழ் மனதில் பொதிந்த ஒன்று வெளிவந்து அக்கதையை வேறு தளத்துக்கு நகர்த்தும். அப்படி ஒரு காட்சி "சைக்கிளில் பிளாஸ்டிக் பொருட்களும், பொம்மைகளும் விற்கும் ஒருவன் எழும்பி நின்று சைக்கிளை மிதித்தபடி காவல் நிலையத்தைக் கடந்து போனான்." இது சட்டென அக்காவல் நிலையத்தை, பார்த்திபனை மிக நெருக்கத்துக்குள்ளாக்கியது. வாழ்த்துக்கள் @Jegadeesh Kumar.

சு. வெங்கட்

பிரதீப்

ஜெகதீஷ் அவர்களின் கதை வெளியாகி உள்ளது.வாழ்வின் ஒரு தருணத்தை மிக அழகாக காட்சிப்படுத்தி உள்ளார். வாழ்த்துக்கள் ஜெகதீஷ்

பிரதீப்

* * *

பாலாஜி ராஜூ

வணக்கம் ஜெகதீஷ்,

‘உள் நின்று உடற்றும்’ கதையை இன்று விடிகாலை பெரும் ஆர்வத்துடன் வாசித்தேன். ஆர்வத்துக்கு காரணம் நீங்கள் நான்கு ஐந்து கதைகள் எழுதி வைத்திருப்பதாக முன்னர் சொன்னது. அது ‘அகழ்’ இதழில் வெளிவரும் என்றும் எதிர்பார்த்திருந்தேன்.

பார்த்திபன் என்ற காவல்துறை ஆய்வாளரை வைத்து கதை பின்னபட்டுள்ளது. முறைப்படுத்தப்பட்ட லஞ்சம் வாங்கும், குறிப்பிட்ட புலன் தேவைகள் கொண்ட, நடுத்தர வயதுக்கே உரிய மன ஊசலாட்டங்களால் அலைக்கழிக்கப்படும் ஒரு மனிதன், ஒரு சராசரி காவல்துறை அதிகாரி என்றும் சொல்லலாம்.

கதை ஆண்களுக்குள் ஊறும் வன்முறையை விசாரிக்கிறது என்ற எண்ணத்திற்கே வருகிறேன். இந்தக் கதை பெண்களின் மேல் ஆண்கள் நிகழ்த்தும் அல்லது நிகழ்த்த விரும்பும் வன்முறை சார்ந்தது என்று தோன்றினாலும், இதை அதற்கு மேலும் பல தளங்களில் விரித்துக்கொள்ள முடியும். காமம், சுயகர்வம், அதிகாரம் போன்றவற்றை நாடும் எண்ணங்களின் பின் உள்ள வன்முறை என்று வரையறுத்துப் பார்க்கிறேன், பொருந்துகிறது. 

வன்முறை என்பது நிகழவேண்டும் என்பதில்லை, அது மனதில் இருந்தாலும் அதற்கு இணையானதுதான். இங்கு பார்த்திபனின் மனதில் இருக்கும் வன்முறை அத்தகையது. சகாயத்துக்கு தன் செயல்களை மாற்றி அமைத்துக்கொள்ள வாய்ப்பு இல்லை, பார்த்திபனுக்கு உண்டு.

மனைவியைக் கொல்ல எண்ணுபவனின் முன் ஒரு பெண்ணின் தலை வந்து விழுந்து அவனுடைய குரூரத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இந்தப் பகுதி மிகவும் தனித்துவமானது, படைப்பாளியாக நீங்கள் வென்ற இடம் இது. கதையைத் தாங்கும் பகுதி இது, அல்லது கதையை அதன் உச்சம் நோக்கி நகர்த்தும் பகுதி.

பெண்களை வெறுத்தாலும் அவர்கள் இல்லாமல் ஆண்களின் வாழ்வு முழுமை அடைவதில்லை என்ற நிலையில் கதை நின்றுகொள்கிறது, மறுக்கமுடியாத உண்மையும் கூட.

கதையில் மிகச் சரியாக கையாளப்பட்ட தகவல்களில் ஜெகதீஷின் கூர்மை நிச்சயம் இருந்தது. தேவையான அளவுக்கு மட்டுமே உவமைகள். சகாயத்தின் தோற்றத்தையும் பற்களையும் விவரித்ததை எடுத்துக்காட்டாக சொல்லலாம். விரும்பிய களத்தை சரியாகவே சொல்லிவிட்டீர்கள் என்றும் தோன்றியது.

ஒவ்வொரு கதைக்கும் அதற்கே உரிய தர்க்கங்கள் உள்ளன, அந்த தர்க்கம் கோரும் மொழியும் பின்ணணியும் வாழ்வியலும் உள்ளது என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறேன்.

கதையை ஒரு குறளோடு தொடங்கியது நன்றாக இருந்தது. சிறுகதையின் முதல் பத்தியை கதைகள் எழுத விரும்புபவனாக கூர்ந்து கவனித்தேன், புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. ஆனால் எனக்குள் உள்ள வாசகனை அந்த முதல் பத்தி சற்று ஏமாற்றமே அடையச் செய்தது. இதை நீங்கள் பிரக்ஞையோடு திட்டமிட்டிருப்பீர்கள் என்றும் தெரியும். கதைக்கு இது தேவை என்றும் நீங்கள் எண்ண நியாங்கள் உள்ளன.

சிறுகதையை வாசித்து முடித்ததும் நமக்குள் தோன்றும் எண்ணங்களை நான் ஏற்றும் மறுத்தும் ஆன ஒரு நிலையில் வைக்கிறேன். ஏற்பு நமக்குள் இருக்கும் வாசகனின் மேல் உள்ள நம்பிக்கை, மறுப்பு அந்த வாசகனுக்கு அறியாத நுணுக்கங்கள் கதைக்குள் இருப்பதற்கான வாய்ப்பு சார்ந்தது.

இந்தக் கதை ஜெகதீஷின் ஆகச் சிறந்த ஆக்கமா? நிச்சயமாக இல்லை. ‘நிமித்தமும்’  ‘பொற்குகை இரகசியமும்’ அளித்த சிலிர்ப்பை இந்தக் கதை எனக்கு தரவில்லை. கதையை வாசித்ததும் இந்த எண்ணமே எழுந்தது. கதையின் கரு ஏனோ என்னை ஈர்க்கவில்லை. இந்த எண்ணம் பிறகு மாறலாம். ஆனால் உங்கள் கதைகளை என்றும் தொடர்பவனாக இதை உரிமையாகவே சொல்கிறேன். எனக்குள் இருக்கும் பேராசைக்கார வாசகன் உங்களிடம் நிறைய எதிர்பார்க்கிறான், வேறொன்றுமில்லை. Sometimes we are too good, which can be detrimental to our own benefit.

நம்முடைய குழுவில் கதைகளை நீங்கள் குறிப்பிட்டதைப் போல பெரும்பாலானவர்கள் வாசிக்கிறார்கள். உங்களுடைய முந்தைய கதைகளுக்கு இத்தகைய வாசிப்பு சூழல் அமையவில்லை என்பதை நன்றாக புரிந்துவைத்திருக்கிறேன், இப்போது மாறிவிட்டது என்பது மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. இன்று குழுவில் கதைகள் எழுதுபவர்களுக்கு தொடக்கமாக இருந்தது நீங்கள்தான். நண்பர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்று ஆர்வமாக எதிர்நோக்கி இருக்கிறேன்.

என்னடா ரெண்டு கதைகளை எழுதிவிட்டு இப்படி நேரடியாக சொல்கிறானே என்று எண்ணவேண்டாம், அப்படி எண்ண மாட்டீர்கள் என்றும் தெரியும். என்னுடைய இரண்டாவது கதை (இருபது ரூபாய்) அத்தனை ஒன்றும் உயர்ந்த ஆக்கமல்ல என்பதை எழுதி முடித்தவுடன் தெரிந்துகொண்டேன். கதையை வெளியே அனுப்பவேண்டாம் என்றுதான் எண்ணினேன், மதனும் சங்கரும் அத்தனை மோசமல்ல என்று சொன்னதால் பகிர்ந்தேன். ஏனோ இதைச் சொல்லிவிடவேண்டும் என்று தோன்றியது, பகிர்கிறேன்.

உங்களுடைய அடுத்த ஆக்கங்களையும் இதே ஆர்வத்துடன் எதிர்பார்க்கிறேன். என்னுடைய ஆக்கங்களை நீங்கள் ஊக்கப்படுத்திக்கொண்டேதான் இருக்கிறீர்கள். அவ்வப்போது அதன் போதாமைகளையும் முன்னர் சொன்னீர்கள், இனியும் அதையே எதிர்பார்க்கிறேன், தயங்கவேண்டாம்.

கடைசியாக ஒன்று, இந்தக் கதை ஒரு இலக்கிய ஆக்கமா? ஆம், அதில் எனக்கு சந்தேகமே இல்லை. வாழ்த்துக்கள் ஜெகதீஷ்.

பாலாஜி ராஜூ

விவேக் சுப்ரமணியன்

Ulnindru Udatrum: Story employs archetypal patterns to examine societal treatment of women through the parallel journeys of two men Inspector Parthiban and the murderer Sahayam. The narrative begins with subtle foreshadowing: "That Friday would bring him a severe headache, but Inspector Parthiban didn't know it yet." This ordinary morning, when local merchants typically bring "gifts" to the police station, establishes Parthiban's participation in systemic corruption before revealing his domestic life.

Story employs manifests psychological Shadow archetype through both explicit and implicit violence. In Parthiban's breakfast, we witness the psychological precursors to abuse. Momentary violent throwing break fast plates, impulse reveals the Shadow lurking beneath his official position. These private thoughts gain significance when juxtaposed with Sahayam's case, a man whose Shadow manifested in lethal violence. As Radhakrishnan explains, "The post-mortem showed her internal organs were damaged from beatings." The progression from Parthiban's violent fantasies to Sahayam's murderous reality creates a disturbing continuum of masculine aggression.

The narrative transitions from individual psychology to collective consciousness through the introduction of Isakki Amman. This deity functions as what  termed the Great Mother archetype, containing dual aspects:

1. The Nurturing Mother: Mukundhan's recounting establishes her compassionate origin as Ambika, who "took food meant for an ancestral ritual and served it to a hungry ascetic"

2. The Terrible Mother: Following abuse by her husband, she transforms into a vengeful yakshini who "took revenge on that same husband over seven lifetimes"

Parthiban's character development demonstrates the concept of individuation, the integration of unconscious elements into consciousness. After his wife and daughter disappear, his perception of women transforms: "Gleaming, blooming faces. Laughing eyes. Bodies radiating compassion and tenderness." Most significantly, "All of them appeared to Parthiban as forms of Isakki Amman," representing his emerging recognition of feminine divinity in ordinary women.

Through Radhakrishnan's poignant question "Why are all goddesses fierce? Perhaps these goddess deities are vehicles for women to express their anger toward us?" the narrative suggests that mythological structures reflect collective psychological patterns. The Vimochana women's group represents institutional attempts to address violence, while Isakki Amman addresses the deeper archetypal forces that both perpetuate and potentially transform such violence.

This sophisticated narrative demonstrates how literature can employ archetypes to illuminate the psychological foundations of gender(or any form of) violence, suggesting that lasting change requires not merely legal frameworks but a profound confrontation with the collective unconscious patterns that normalize abuse.

Parthiban's character development shows a gradual awakening to his Anima (the feminine aspect within the masculine psyche) at the end of the story.

Vivek Subramaniyan.

Vijay Rangarajan

உள்நின்று உடற்றும்

- ஜெகதீஷ் குமார்

கதை மிக யதார்த்தமாக மொழியில் நேர்காலத்தில் அழகாக எழுதப்பட்டிருக்கிறது. கடந்த பத்தாண்டுகளாக தலித் ஆய்வாளர்கள் மூலம் நமக்கு மேலும்மேலும் தெரியவரும் சித்திரம் அறக்குற்றத்தால் கொல்லப்படும் பெண்கள் கிராம தெய்வங்களாக ஆக்கப்படுவது. அந்த ஒரு இழை இந்தக்கதையில் அழகாக பொருத்தப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு ஆண் மற்றவர்களைச் சமமாக நடத்துவதற்கு உலகமே அவனுக்கு கோடிட்டுக்காட்டிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்று காட்டுகிறது. "The Torment Within." யாருக்கு உள் நின்று உடற்றுகிறது ஆதிக்கப்பசி? ஒவ்வொரு ஆணுக்குள்ளா? ஒவ்வொரு சமூகத்திற்குள்ளா? அல்லது பெண்கள் தங்களுக்குள்ளேயே அரைத்துச் செரித்துக்கொண்டிருக்கும் ஏதோவொரு துன்பப்பசியா?

Vijay Rangarajan.

“உள் நின்று உடற்றும்”

இதாலோ கால்வினோ - தேன் கூடுகளின் வீடு.

இதாலோ கால்வினோ - தேன் கூடுகளின் வீடு.

மொழியாக்கம்: ஜெகதீஷ் குமார்

தொலைதூரத்தில் இருந்து பார்ப்பது சிரமமாக இருந்தது. ஏற்கனவே ஒருவர் இங்கு வந்திருந்தாலும் கூட திரும்பிச் செல்லும் வழியை நினைவுபடுத்திக் கொள்ள முடியாது. ஒருகாலத்தில் இங்கு ஒரு பாதை இருந்தது. ஆனால் நான் மல்பெர்ரி புதர்களை வளர்த்து அதன் தடயங்களை அழித்து விட்டேன். இங்கு என் வீடு திறமையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டிருந்தது. புதர்களின் கரையில் மறைந்து, பள்ளத்தாக்கிலிருந்து பார்க்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு அடுக்குக் கட்டிடமாக, செந்நிறச் சாளரங்களும், வெண்ணிறச் சுண்ணம் பூசப்பட்டும் இருந்தது.

       சுற்றியிருந்த கொஞ்ச நிலத்தில் நான் வேலை செய்திருக்கலாம். ஆனால் செய்யவில்லை. நத்தைகள் மெல்லும் லெட்யூசுகள் கொண்ட துண்டு காய்கறித் தோட்டம் எனக்குப் போதுமானதாயிருந்தது. முள் கரண்டி கொண்டு கிளறி உருளைக் கிழங்கு பயிரிட மேற்கூரை கொண்ட ஒரு துண்டு நிலமும். எல்லாம் கருநீல நிறத்தில் மொட்டு விட்டுக் கொண்டிருந்தன. எனக்கான உணவுக்காக நான் வேலை செய்தால் போதுமானது. யாருடனும் பங்கிட்டுக் கொள்ள என்னிடம் எதுவும் இல்லை.

       கூரையின் மேல் ஊர்ந்து கொண்டிருக்கிற, பயிரிட்ட நிலத்தின் மேல் மெல்லப் பரவிக் கொண்டிருக்கிற மல்பெர்ரிப் புதர்களை நான் வெட்டி விடவில்லை. நான் உள்பட எல்லாவற்றையும் அவை சூழ்ந்து மூழ்கடித்து விட வேண்டும் என்று விரும்பினேன். சுவர்களின் பிளவுகளுக்கிடையில் பல்லிகள் கூடு கட்டியிருந்தன. எறும்புகள் தரையின் செங்கற்களின் கீழே தங்கள் புற்றுகளைக் குவித்து வைத்திருந்தன. ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புதிய பிளவு உருவாவதைப் பார்ப்பதற்காக எதிர்பார்த்திருந்தேன். மனித இனத்தின் நகரங்கள் களைகளால் அமுக்கப்பட்டு, விழுங்கப்படுவதைச் சிந்தித்தபடியிருந்தேன்.

       என் வீட்டின் மேற்புறம் துண்டுகளாய் இருந்த முரட்டுப் புல்வெளிகளில் என் ஆடுகளை மேய விட்டிருந்தேன். அதிகாலையில் முயல்களை வாசனை பிடித்தபடி சில நாய்கள் கடந்து போகும். நான் அவற்றைக் கல்லெறிந்து துரத்துவேன். நான் நாய்களை வெறுத்தேன், மனிதனிடம் அவை காட்டும் சுயமரியாதையற்ற நன்றியுணர்வையும் சேர்த்து. எல்லா வீட்டு மிருகங்களையுமே நான் வெறுத்தேன். வழவழத்த தட்டுகளில் மீந்து போனவற்றை நக்குவதற்காக அவை மனிதனிடம் காட்டும் போலித்தனமான கருணையையும் வெறுத்தேன். ஆடுகள் மட்டுமே என்னால் சகித்துக் கொள்ளக் கூடிய விலங்குகள். அவை நெருக்கத்தை எதிர்பார்ப்பதும் இல்லை. கொடுப்பதும் இல்லை.

       என்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள எனக்கு சங்கிலி பூட்டிய நாய்கள் தேவையில்லை. மனிதர்களின் அசிங்கமான பாதுகாப்புக் கருவிகளான புதர்களோ, தாழ்ப்பாளோ கூடத் தேவையில்லை. என் நிலம் தேன்கூடுகளால் சூழப்பட்டது. தேனீக்களின் பறத்தலென்பது முட்களாலான புதரைப் போல; என்னால் மட்டுமே அதைக் கடக்க இயலும். இரவில் தேனீக்கள் உறங்கினாலும் ஒரு மனிதனும் என் வீட்டருகில் வருவதில்லை. மக்கள் என்னைக் கண்டு அஞ்சினார்கள். அவர்கள் அஞ்சுவது சரிதான். அவர்கள் என்னைப் பற்றிக் கூறுகிற கதைகள் உண்மை என்பதனால் அல்ல. அவை பொய்களே. அவை அவர்கள் வழக்கமாகக் கூறும் விஷயங்களே. ஆனால் அவர்கள் என்னைக் கண்டு அஞ்சுவதும் சரியே. நானும் அதையே விரும்பினேன்.

       மலைமுகட்டின் மேலாகக் காலையில் நான் செல்லும் போது, வீழ்ந்து கிடக்கும் பள்ளத்தாக்கையும், உயர்ந்த கடலையும், என்னைச் சுற்றிலுமுள்ள உலகையும் பார்க்கமுடியும். போலித்தனமான அண்டை வீட்டுத்தனத்தினால் சிதலமாகிக் கிடக்கிற மனித இனத்தின் வீடுகளைப் பார்க்கிறேன். அழுக்கு மஞ்சளும் வெண்ணிறமுமான நகரத்தைப் பார்க்கிறேன். அதன் ஜன்னல்கள் மின்னுவதைப் பார்க்கிறேன். அதன் நெருப்புகளின் புகையைப் பார்க்கிறேன். ஒருநாள் புற்களும், புதர்களும் அதன் பரப்புகளை மூடிவிடும்; கடல் மேலெழுந்து அதன் சிதலங்களைப் பாறைகளாக்கி விடும்.

       இப்பொழுது என்னுடன் தேனீக்கள் மட்டுமே உள்ளன. நான் கூடுகளிலிருந்து தேன் எடுக்கும் போது அவை என்னைக் கொட்டாமல் சுற்றி ரீங்கரித்தபடி இருக்கும். உயிருள்ள தாடியைப் போல சூழ்ந்திருக்கும். தேனீக்கள், நட்பான, வரலாறற்ற பழங்கால இனம். வருடக்கணக்கில் தேனீக்களுடனும், ஆடுகளுடனும் இந்தப் புதர்களின் கரையில் வாழ்ந்து வருகிறேன். முன்பெல்லாம் ஒவ்வொரு வருடம் கழிவதையும் சுவற்றில் குறித்து வைக்கிற பழக்கம் இருந்தது. இப்போது மல்பெர்ரிப் புதர்கள் எல்லாவற்றையும் சூழ்ந்து விட்டன. நான் எதற்காக மனிதர்களோடு வாழ்ந்து, அவர்களுக்காக வேலை செய்ய வேண்டும்? அவர்களது வியர்வை படிந்த கரங்களையும், குரூரமான சடங்குகளையும், அவர்களது நடனங்களையும், சர்ச்சுகளையும், அவர்களது பெண்களின் அமிலம் கொண்ட எச்சிலையும் வெறுக்கிறேன். அவர்கள் என்னைப் பற்றிச் சொல்லுகிற கதைகளெல்லாம் உண்மையல்ல. நம்புங்கள். அவர்கள் எப்போதுமே என்னைப் பற்றிய கதைகளைச் சொல்லிக் கொண்டுதானிருக்கிறார்கள். பொய்ப் பன்றிகள்!

       நான் யாரிடமும் கடன் பட்டதுமில்லை; யாருக்கும் கொடுப்பதுமில்லை. இரவில் மழை பெய்தால் காலையில் கரையோரம் நெளிகிற நத்தைகளை சமைத்து உண்பேன். காட்டுக்குள் நிலம் மென்மையான, ஈரம் படர்ந்த நாய்க்குடைகளால் விரவிக் கிடக்கும். காடு எனக்குத் தேவையான அனைத்தையும் கொடுத்து விடுகிறது. எரிப்பதற்கான குச்சிகள், பைன் கூம்புகள், மற்றும் கொட்டைகள். முயல்களையும், பறவைகளையும் வலை விரித்துப் பிடிப்பேன். அதற்காக எனக்குக் காட்டு விலங்குகளின் மீது பிரியம் உண்டென்றோ, மனிதனின் அபத்தமான பாசாங்குகளில் ஒன்றான ‘இயற்கை மீது அபிமானம்’ கொண்டவனென்றோ எண்ணி விட வேண்டாம். இவ்வுலகில் வலிமையுள்ளது மட்டுமே வெல்லும் என்பதும், நாம் ஒருவரையொருவர் விழுங்குவதே நியாயம் என்பதும் எனக்குத் தெரியும். நான் உண்ண விரும்பும் விலங்குகளை மட்டுமே கொல்கிறேன். அதுவும் வலை விரித்தே, துப்பாக்கியால் அல்ல. எனவே என் இரையைத் தேடி எடுக்க நாயின் உதவியோ, மனிதர்களின் உதவியோ தேவையில்லை.

       காட்டில் கோடரிகள் மரம் வெட்டும் மந்தமான ஒலி என்னை எச்சரிக்காத பொழுதுகளில் நான் சில மனிதர்களை சந்திக்க நேர்வதுண்டு. நான் அவர்களை பார்க்காதது போல் பாவிப்பேன். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் காட்டுக்குள் எரிபொருள் சேகரிக்க குடியானவர்கள் வருவார்கள். அவற்றைச் சேகரித்து கற்றாழைக் கட்டைப் போல் தலையில் சுமப்பார்கள். வெட்டப்பட்ட மரங்கள் கயிறுகளால் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு சொரசொரப்பான பாதைகளை உருவாக்கியிருந்தன. புயலின் போது மழை நீர் அவற்றில் சேகரமாகி நிலச்சரிவைத் தூண்டி விடும். மனித இனத்தின் நகரங்களில் உள்ள ஒவ்வொன்றும் இதே போன்றே அழிவைச் சந்திக்கட்டும். ஒரு நாள் நான் இவ்வழியே நடந்து செல்லும் போது நிலத்தின் மீதாக எழுகிற சிம்னிகள், அரித்துக் கிடக்கிற தெருக்களைச் சந்திப்பதைப் பார்ப்பேன். காட்டின் மத்தியில் ஓடுகிற இருப்புபாதைத் தடங்களில் இடறுவேன்.

       ஆனால் என்னை அழுத்திக் கொண்டிருக்கிற என் தனிமையின் காரணமாக நட்சத்திர ஒளி நீண்ட ஒரு மாலைப் பொழுதில் எந்த ஒரு குறிப்பிட்ட எண்ணமுமின்றி மனித இனத்தின் வீடுகளை நோக்கி நான் சென்றிருக்க வாய்ப்புண்டா என்று நீங்கள் வியப்புறலாம். தோட்டங்கள் சூழ்ந்த சுவர்கள் கொண்ட வீடுகளை நோக்கி ஓர் இதமான மாலைப்பொழுதில் நான் சென்றேன். கீழே இருந்த் குறு ஆப்பிள் மரங்களைத் தாண்டிச் சென்றேன். ஆனால் பெண்கள் சிரிப்பும், தூரத்திலொரு குழந்தையின் கூக்குரலும் கேட்டவுடன் திரும்பி விட்டேன். அதுதான் கடைசி முறை. நான் இப்போது தனியனாகத்தான் இருக்கிறேன். அத்தவறை நான் மீண்டும் இழைத்து விடுவேனோ என்று உங்களைப் போலவே நானும் அவ்வப்பொழுது அஞ்சுவதுண்டு. எனவே உங்களைப் போலவே நானும் முன் போல வாழ்ந்து வருகிறேன்.

       என்னைக் கண்டு உங்களுக்கு அச்சம் ஏற்படுது சரிதான். ஆனால் அன்று நிகழ்ந்த அந்த நிகழ்வினால் அல்ல. அது நிகழ்ந்ததோ, இல்லையோ. அது பல வருடங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்தது. இப்போது அது பற்றிப் பொருட்படுத்தத் தேவையில்லை.

       அந்தப் பெண், அன்று அறுவடைக்கு வந்த அந்தப் பெண் – நான் இங்கு வந்து அப்பொழுது சிறிது காலமே ஆகியிருந்தது. நான் முழுவதுமாக மனித உணர்வுகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்தேன் – அவள் ஒரு மலைச் சரிவின் மீது வேலை செய்து கொண்டிருக்கையில் கண்டேன். அவள் என்னை வாழ்த்தினாள். நான் பதிலிறுக்காது நகர்ந்தேன். நான் அப்பொழுது மனித உணர்வுகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்தேன். அது போல ஒரு பழைய வெறுப்பினாலும். அந்த வெறுப்பின் காரணமாக – அது அவள் மீது அல்ல – அவள் அறியாது அவளைப் பின் தொடர்ந்து சென்றேன்.

       மக்கள் இப்போது சொல்லிக் கொண்டிருக்கிற கதை நிச்சயம் தவறுதான். ஏனெனில் அன்று அந்தப் பள்ளத்தாக்கில் யாரும் இல்லை.எனவே என் கரங்கள் அவள் குரல்வளையைச் சுற்றியபோது யாரும் அவளைக் கேட்டிருக்க முடியாது. இதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டுமானால் என் கதையை முதலில் இருந்து சொல்லியாக வேண்டும்.

சரி, அந்த மாலையைப் பற்றி இனிப் பேச வேண்டாம். இப்போது நான் இலைகளைத் துளையிடுகிற நத்தைகளோடு லெட்யூசுகளைப் பங்கிட்டுக் கொண்டு வாழ்ந்து வருகிறேன். நாய்க்குடைகள் எங்கு வளரும் என்றும் அவற்றில் நல்லது எது, விஷம் கொண்டது எது என்றும் என்னால் சொல்ல இயலும். பெண்கள் பற்றியும், அவர்களது விஷம் பற்றியும் இப்போது சிந்திப்பதில்லை. கற்புடனிருப்பது என்பது பழக்கம் தவிர வேறென்ன?

       புல்லரிவாளோடு வந்த அந்த கறுத்த பெண்தான் கடைசி. வானம் மேகங்கள் நிறைந்து கிடந்தது. கருத்த மேகங்கள் மிதந்து சென்றது நினைவுக்கு வருகிறது. இது போன்று மேகங்கள் விரைகிற, மலைச்சரிவில் ஆடுகள் மேய்கிற ஒரு பொழுதில்தான் முதல் மனித இணைப்பு நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும். மனிதத் தொடர்பில் பரஸ்பர திகிலும், வெட்கக்கேடுமே நிகழ வாய்ப்புண்டு. அவற்றைத்தான் அவள் கண்களில் காண விரும்பினேன். அந்தத் திகிலையும், வெட்கக்கேட்டுணர்வையும். அதற்காகவே அந்தக் காரியத்தைச் செய்தேன். நம்புங்கள்.

       யாரும் என்னைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்லை. சொல்லவும் முடியாது. ஏனெனில் அந்த மாலையில் பள்ளத்தாக்கில் யாரும் இல்லை. ஆனால் லாந்தர் விளக்கில் ஒரு பழைய புத்தகத்தின் அர்த்தத்தை என்னால் விளங்கிக் கொள்ள முடியாத இரவுகளில், இருளில் மலைகள் தொலைந்து போய்விடுகிற இரவுகளில் கீழே தங்கள் இசையோடும், ஒளியோடும் இருக்கிற மனித ஜீவன்களை என்னால் உணர முடிகிறது. உங்கள் எல்லாரது குரல்களும் என்னைக் குற்றஞ்சாட்டுவதை என்னால் உணர முடிகிறது.

       ஆனால் அந்தப் பள்ளத்தாக்கில் யாருமே என்னைப் பார்த்திருக்கவில்லை. அவர்கள் அந்த மாதிரிப் பேசுவதற்குக் காரணம் இங்கு வரும் பெண்கள் வீடு திரும்பாதுதான்.

       மேலும் எப்பொழுதும் இவ்வழிச் செல்லுகிற நாய்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் நின்று, உறுமியபடி மோப்பம் பிடித்து, தங்கள் பாதத்தால் தரையைக் கிளறினால், அதற்குக் காரணம் அங்கு ஏதேனும் ஒரு எலி வளை இருப்பதுதான். சத்தியமாக, அங்கிருப்பது ஏதேனும் ஒரு எலி வளைதான்