ஏப்ரல் 2025 முழுவதும் விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டம் அமெரிக்கக் கிளையில் என் சிறுகதைகளைப் பற்றிய விவாதம் தொடர்ந்து நடந்தது. நண்பர்கள் என் பல்வேறு சிறுகதைகள் குறித்த பார்வையை வெளிப்படுத்திய வண்ணம் இருந்தனர். அவர்களது விமர்சனத்தையும் முன்வைத்தனர். அவர்களுக்கு என் நன்றி.
அசைவும் பெருக்கும் சிறுகதை குறித்து நண்பர்களின் கருத்துக்கள்
சாரதி வெங்கட்ராமன்
அசைவும் பெருக்கும் - இந்தத் தொகுப்பில் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான கதை. கதை சொல்லியோடு பல இடங்களில் என்னை அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடிந்ததாலோ என்னவோ, முதல் வாசிப்பிலேயே பிடித்துப்போய் விட்டது.
எத்தனை முறை முயன்றும் தியானத்தில் ஒன்றி எந்த எண்ண ஓட்டமும் இல்லாமல் மனதை நிலைநிறுத்த முடியாத கௌதம், ரிஷிகேஷின் ஒரு ஆசிரமத்தில் தற்செயலாக குரு அபேதானந்தரை சந்தித்து தன் குழப்பத்திற்குத் தீர்வு காண்கிறான்.
கதையின் ஆரம்பத்தில், அத்தனை பிரம்மாண்டமாய் ஆர்ப்பரித்து பொங்கி வரும் கங்கையைப் பகலில் காண்கையில், அந்த பாலத்தின் புறக்காட்சிகள் மட்டுமே அவனுக்குத் தெரிகிறது. கங்கையின் பெருக்கை அவன் மனதால் உணர்வதில்லை.
ஒரே இரவில் மிகவும் கடினமான கணிணிப் பொறிநிரலைத் திருத்தி எழுதி முடிக்கையில், தன் முழுமனதும் அதில் ஒன்றி இருந்ததைக் கண்டுணர்வதன் மூலம் தியானம் என்பதென்ன என்றறிகிறான். மனம் அமைதிப்பட்ட அந்நிலையில் மீண்டும் அந்தப் பாலத்தில் நிற்கையில், இம்முறை கங்கையின் தாலாட்டாக பாலத்தின் அந்த ஆட்டத்தை அனுபவிக்க முடிகிறது அவனால்.
“உன் சுபாவம் என்ன? அது உன்னை எவ்வித கர்மத்தில் தூண்டுகிறது? அது தர்மத்தின் வழிபட்டு இருக்கிறதா? எனில் நீ அக்கர்மத்தைத் தொடர்ந்து செய். அதன் பலனுக்காக அல்ல; ஏதேனும் நிர்பந்தத்தின் பொருட்டு அல்ல; உன்னை மேம்படுத்த; உன் மனதைப் பண்படுத்த;” என்று குரு உரைப்பது கௌதமுக்கு மட்டுமல்ல, நம் எல்லோருக்குமே பொருந்தும்.
சாரதி வெங்கட்ராமன்
—-----------------------------------------------------
மதன் சோனாசலம்
அத்தனை கழிவுகளையும், குப்பைகளையும் கலந்துவிட்டு, கங்கையை அன்னை என விதந்தோதுவர்களின் முரண்பாட்டை சற்று எள்ளலோடு நோக்குவதிலிருந்து தொடங்குகிறது கௌதமின் பயணம். அதன் பின், அவன் தங்கியிருக்கும் விடுதியும், அந்த விடுதியில் அவனுக்கு முன் தங்கியிருந்தவர்கள் (முன்வினை!) செய்த தவறால் தினம் வந்து தொந்தரவு தரும் குரங்கும் நமக்கு அறிமுகமாகிறது. அதை தொடர்ந்து ரிஷிகேஷின் தெருக்களும், மக்களும், மாடுகளும் மெல்ல மெல்ல கதையில் துலங்கி வருகிறது, கிட்டத்தட்ட கௌதமின் ஆழ்மனம் போல. அவன் குரு அபேதானந்தரை சந்திப்பதில் கதையின் மைய்யம் விவாதிக்கப்படுகிறது. தொடர்ச்சியாக தன் ஆழ்மனதின் இச்சைகளை கலையவும், தியானத்தில் ஆழ்ந்து தன்னை உணரவும் கங்கை கரையை அடைந்தவனுக்கு அவரது வார்த்தைகள் எதோ ஒரு வகை தெளிவை அளிப்பதாக எண்ணுகிறான். குரு அருளோ அல்லது தற்செயலோ, அதுவரை வேலையை உதறிவிட்டு தன்னை தேடி வந்தவனுக்கு மீண்டும் ஒரு வேலையில், எந்த விதமான தொல்லைகளும் இல்லாமல் தான் மட்டுமே என உணரும் சில மணி நேரங்கள் கிடைக்கிறது. அத்தனையும் முடித்த பின், தியானம் செய்யும் நேரமும் தள்ளி போனபின், துயிலாமல் நடக்க தொடங்குகிறான். அதே கங்கை. காலையில் பல வகையான மனிதர்களோடு அதிர்ந்து கொண்டிருந்த பாலம், இப்போதும் அசைகிறது. ஆனால் இப்போது பாலத்தில் நின்றிருப்பது அவன் மட்டும்தான், அதுவும் அசையாமல். கீழே கங்கை பெருக்கெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. இப்போது அவன் கங்கையை புரிந்து கொள்கிறான், எந்த எள்ளலும் அல்ல ஒரு சின்ன புன்னகை மட்டுமே எஞ்சிருக்கிறது.
வாழ்த்துக்கள் ஜெகதீஷ்
மதன் சோனாசலம்
-------------------------------------------------------
ப்ரதீப் -டெக்ஸாஸ்
இந்த கதை அனைத்தும் மன பழக்கமே, காமமும், தியானமும் கூட என்று மரபில் தொடர்ந்து கூறப்படும் கருத்தை புனைவு பரப்பில் வைக்கிறது. மேலும் வேலையில் ஈடுபடும்போது, சாட்சியாக மாறும்போது "நான்" யை இழக்கிறான்..தியானம் நிகழ்ந்து உள்ளதை அறிகிறான். தியானத்தின் போது அறிவதில்லை.
ஜெகதீஷ் உருவாக்கும் மைய கதாபாத்திரங்கள் பெரும்பாலும் ஒரு அன்றாட இக்கட்டு நிலையிலிருந்து , இறுதியில் உருமாற்றம் கொள்வதை அவதானிக்க முடிகிறது..அவர்களுக்கும், நமக்கும் சுவராசியமிக்க ஒரு புனைவு பரப்பை உருவாக்கி அளிக்கிறார்..அந்த கதாபாத்திரமும், நாமும் அதன் வழியே சென்று, அந்த இக்கட்டுகளுக்கு சாட்சியாக அமைகிறோம் . அதில் கிடைக்கும் தீர்வும், அந்த பயணமும் இந்த கதைகளை முக்கியமானதாக ஆக்குகின்றன.
ப்ரதீப் -டெக்ஸாஸ்
—----------------------------------
விவேக் சுப்ரமணியன் - ராலே
Vivek - Story explores the questions exploring the core theme of foundation of devotion, the reflections on duality.
The geographical setting enhances the story’s authenticity, the flowing Ganges with its evening aartis, to the Ram Jhula bridge with people crossing while a cow ambles through, to the troublesome monkeys that harass visitors around the ashram. These vivid details create a realistic portrayal of life in Rishikesh or a similar spiritual center. The story traverses with genuine intimacy the challenges and confusions that arise in an ordinary person's meditation journey. Set on the banks of the Ganges in an ashram, Gautam, a seeker trying to control his wandering mind through meditation.
Gautam's two-year struggle with meditation practice, filled with inconsistency and frustration at not experiencing any tangible results. The guru responds by taking him to view the Ganges (affectionately referred to as "Mother" by locals), suggesting that simply gazing at the river is itself a meditation. - It reminds me of Hermann Hesse's novel Siddhartha. The novel ends in a similar pattern.
Story doesn't romanticize spiritual practice but instead shows the real obstacles. Gautam's mind refuses to settle, constantly chasing thoughts and creating reasons to avoid meditation altogether. Anyone who has attempted meditation and encountered the mind's resistance.
The guru's wisdom draws beautifully from Vedantic philosophy. When he explains that true meditation isn't about stopping thoughts but rather observing them until one realizes "I am not these thoughts, but the witness of them," he echoes the core Advaita Vedanta principle of separating the observer from the observed. His reference to the Bhagavad Gita's conversation between Arjuna and Krishna (where Arjuna complains about controlling the mind being as difficult as controlling the wind) connects Gautam's struggle to a timeless spiritual tradition.
I see contrasts on Western and Eastern approaches to spirituality in the story. Gautam, trained in logical thinking as a computer programmer, struggles with the non-linear nature of spiritual growth, while the guru emphasizes that vairagya (detachment) isn't about rejecting the world but realizing that worldly objects cannot provide lasting fulfillment. A classic teaching from the Upanishads.
We see a moment unfold between Gautam and Guru Abhedananda. Gautam, having established some trust with the spiritual teacher, decides to share his deepest struggle, his persistent sexual desires that have troubled him for years.
The guru's response is particularly interesting, as he doesn't react with judgment or dismissal. Instead, he references "Venus in Furs" by Leopold von Sacher-Masoch, using it as a philosophical entry point to discuss the nature of desire. He suggests that sexual desire, when it exceeds basic biological need, can become a form of violence whether directed toward others or, as in Severin's case in the novel, invited upon oneself.
The spiritual teacher then expands the concept of "kāma" (desire) beyond just sexual longing to include attachment to all things and beings. This aligns with classical Vedantic understanding where kāma is one of the four purusharthas (goals of human life) but also a potential obstacle to spiritual growth when it becomes obsessive.
His advice draws directly from the Bhagavad Gita's concepts of the self as both witness (upadraṣṭā) and permitter (anumantā), suggesting that Gautam's consciousness is allowing these desires to persist. The solution he offers combines elements of Karma Yoga and meditation, a holistic approach that acknowledges one cannot advance in meditation without first cultivating the mind through right action.
As a reader, the linking of a moment from The Brothers Karamazov in the guru’s setting feels somewhat out of place. But of course, it’s entirely the writer’s choice.(Logically Protagonist gautam is not avid reader as specified in the story)
Final moment when Gautam traverses the bridge, Such beautiful, vivid descriptions that bring scenes to life before our eyes! This piece feels like a confluence of river, devotion, vibrant worldly life, and meditative reflections occurring amid all the bustle. The image of a journey, clearly portrays the outer world's motion and gradually guides us toward that inner peace while reading. Gautam stands on that bridge, sensing the shifting movements in the air and the wild rush of the river flowing beneath. The line “Thousands of bodies; one soul” is beautiful.
விவேக் சுப்ரமணியன் - ராலே
—---------------------------------------------------------
விஜய் சத்யா - வாஷிங்டன் டிசி
ஜெகதீஷின் அசைவும் பெருக்கும் சிறுகதையை வாசித்தேன். ஆன்மீக தேடல் உள்ள ஒருவன் தியானம் கைகூடாமல் ஒரு குருவின் வழிகாட்டுதலால் இயல்பாக தியான அனுபவம் பெறும் கதை.
ரிஷிகேஷுக்கு தியானம் கற்க செல்லும் கௌதம் தன்னால் மனதை அடக்கி தியானத்தில் அமர முடியவில்லை என்று குருவிடம் கேட்கிறான்.
அங்கு பெருகி ஓடும் கங்கை நதியை பார்க்க அழைத்து செல்கிறார் குரு. கங்கை தாயை பார்த்துகொண்டிருப்பதே தியானம் என்கிறார். தொடர்ந்து தியானப் பயிற்சியில் ஈடுபடவும், புலன் இன்பங்களில் நாட்டமின்றி இருக்கவும் அறிவுறுத்துகிறார். இவற்றை ஒரு கருத்தாக மட்டுமே அவனால் உணரமுடிந்ததென்றும் தியானத்தில் அமர்ந்தாலே மனம் அலைபாய ஆரம்பித்து விடுவதாகவும் கூறுகிறான். அப்படி அலைபாயும் மனதை பார்ப்பதே தியானம் என்று கூறுகிறார். மனதை நீண்ட நாட்களாக அலைகழிக்கும் காம உணர்வை பற்றி கேட்க உயிரியலின் இயல்பான காமம் மென்மையானதென்றும் மனமே அதை வக்கிரமாக்கி விடுகிறது என்றும் புரியவைக்கிறார். அதை கடப்பதற்கு கீதையின் பலனை எதிர்பாரா கர்மமே சிறந்தது என்றும் போதிக்கிறார்.
அன்றிரவு அவசர வேலையாக மடிக்கணினியில் ஒரு ப்ரோகிராமை முழு ஈடுப்பாட்டோடு தயார் செய்கிறான்.
அதை முடித்தவுடன நள்ளிரவில் ரிஷிகேஷ் தெருக்களில் உலவுகிறான். ராம் ஜூலாவில் ஏறி கங்கையின் பெருக்கை பாலத்தில் அசைந்தபடி விடியும் வரை லயித்து பார்த்திருக்கிறான். கங்கை தாயை பார்த்துகொண்டிருப்பதே தியானம் என்று குரு சுட்டியதை கருத்தாக மட்டும் இல்லாமல் ஆழ்ந்த அனுபவமாகவே அடைகிறான்.
மனதிற்கு நிறைவான கதை. வாழ்த்துகள் ஜெகதீஷ்.
விஜய் சத்யா - வாஷிங்டன் டிசி
—---------------------------------------------------------------
