வானப்பிரஸ்தம் explores the contrast between a spiritually-inclined mother and her anxious daughter caught in a rat race. While the premise has potential, the main reason this story didn't work for me is the mother who's painted as nearly saintly after a late-life (brief?) exposure to Upanishads, which strains credibility. She delivers spiritual wisdom directly, making scenes feel like lectures rather than organic conversations. A couple of examples:
> அம்மா சிரித்தாள். “கூச்சமா? எனக்கா? அச்சம், தயக்கம் இவைகளிலிருந்து நான் எப்போதோ விடுதலை அடைந்து விட்டேன்,” என்றாள் ஆங்கிலத்தில்.
> “கீதை என்பது ஒரு வேதாந்த நூல். மனித வாழ்வின் உச்சபட்ச சாத்தியம் தன்னை அறிதலே என்று வேதாந்தம் சொல்கிறது. தன்னை அறியத் தனக்கொரு கேடில்லை. தன்னை அறிந்தவனுக்கு கவலைகள் ஏதுமில்லை. அதற்கான பாதையைத்தான் கீதை காட்டுகிறது. செய்யும் செயல்களை பற்றற்றுச் செய்தல் கர்மயோகம் எனப்படுகிறது. கர்மயோகம் செய்தவனுக்கு மனத்தூய்மை வாய்க்கிறது. மனத்தூய்மை அடைந்தவன் தன்னை அறியும் தகுதி பெறுகிறான். தன்னை அறிந்தவனுக்கு அதற்கப்புறம் செய்வதற்கு வேறேதும் இல்லை. ஆனந்தமாக மீதமிருக்கும் வாழ்க்கையைக் கழிக்க வேண்டியதுதான், உங்களைப்போல,” என்றாள்.
Nirmal wrote:
> முழுமை கூடியவர்கள் பிழை அற்ற வாழ்வை நெருங்கியவர்கள், அதில் கான்பிளிக்ட் உருவாக்க இயலாது. ஒரு காட்சியில் வருகையில் கையாள்வது எளிது, கதையெங்கும் நெடுக வருகையில் அதை கையாள்வது கடினம். ஜெகதீஷ் அதை பரிட்சித்து பார்த்துள்ளார்.
The mother is so even-keeled that an unmarried daughter or a bear encounter in the woods will not tip her off balance. So where's the dramatic tension? If the drama is about the daughter's transformation - that Samyukta is not in the presence of her old mother, but this newly sainted woman - then I'd have liked to spend more time in the gradual evolution of how Samyukta changes. There are hints, but that doesn't seem like the locus of the narration.
Vivek wrote:
> The contrast between Samyukta's rational, career-driven, immigration-anxious mindset and Amma's slow, interior turning toward Vedanta is drawn with great subtlety.
Subtlety is what I didn't notice in this story. With only so many words, the author is forced to convey ideas - grand or small - within a page count. But this story reads more like an illustrated parable than a fully realized short story. Jegadeesh clearly cares about Vedanta, but I'd have appreciated more showing and less telling, more dramatic tension and less convenience, more discovery and less preaching, all of which Jegadeesh has done in his past stories. (In his most recent story, he portrayed a fractured person's complicated decision with beautiful nuance - a struggling alcoholic and a loving father, deciding to move away from his son for the sake of his son, was heartbreaking). My emotions were unfortunately unmoved throughout the reading of வானப்பிரஸ்தம்.
I think the story contains the seeds of a resonant experience, which Jegadeesh has expertly handled many times in the past to grow something wonderful. This time, with this story, they remain just seeds.
