இக்கதை குறித்த விவாதம் நான் சார்ந்துள்ள விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டம் அமெரிக்கக் கிளையின் குழமத்தில் நடைபெற்றது. பின்னால் வருவது நண்பர்கள் பகிர்ந்து கொண்ட கருத்துக்கள்.
வெங்கட பிரசாத் (விபி)
பெரும்பாலான மனிதர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொள்வது வழியே, கற்பனையாக நிகழ்வுகளை நிகழ்த்திக் கொள்வது வழியே மன அழுத்தத்தில் இருந்து தங்களை காத்துக் கொள்கிறார்கள் (அல்லது தள்ளி போடுகிறார்கள்). அந்த அக இருளில் விரிந்து பறந்து போவதில் பாதி நிஜத்தில் நடந்தாலும் கலங்கி விடுவார்கள்.
பக்தியில் ஒரு தலை (யில் ஒரு துளி), பத்தினி மீது ஒரு கால், நடு நடுவே மனசாட்சியின் குரல்கள், என நிறைய இடங்களில் பார்த்த கதாபாத்திரம். அவன் காலையில் எண்ணிய ஒன்றை சகாயத்தின் வழியே நேரில் கண்டதும் சுள் என சுடுகிறது. மணியை கோர்க்கும் நேர்த்தியாய் கதை நிகழும் களத்தை பார்த்து பார்த்து அமைத்து இருக்கிறீர்கள்.
p .s : ஆரம்பத்தில் வந்த நாகத்துறை ஐசுவரிய சித்தரின் வரிகளாக வரும் நஞ்சும் அருளும் இரு பக்கங்களாய் அமைந்திருக்கும் மனித மனதை சுட்டும் வரிகள்
செருக்கெனும் நஞ்சும் அழித்தருள் தெய்வமும் ஒருங்குறை உளமிது உள்ளொளி பெருக்குவாம்
Google ல் தேடிப் பார்த்தால் , இந்த சித்தர் கணித ஆசிரியராக இருக்கவே சாத்தியம் என்கிறது - அப்படியா ? :-)
மற்றபடி, நண்பர்கள் இந்த கதையில் இருக்கும் நுணுக்கங்களை வெகு சிறப்பாக கோடிட்டு காண்பித்து இருந்தார்கள்.
சிறப்பு ஜெகதீஷ்
வெங்கட பிரசாத் (விபி)
* * *
நிர்மல்
உள் நின்று உடற்றும் கதையில் இசக்கி அம்மன் வழியாக கலாச்சார புராணங்கள் நீதியை எவ்வாறு உருவகப்படுத்துகின்றன என்பதைக் காண்கிறோம். இந்த தெய்வ உருவகம் வரலாற்று அநீதிகளுக்கு எதிரான குரல்களை அங்கிகரித்து, அதே வேளையில் அறநெறி மீட்புக்கான பாதையை வழங்குகிறது.
கோவிலில் ராதாகிருஷ்ணனும் பார்த்திபனும் அம்மன் பற்றி விவாதிக்கும்போது இந்த அறநெறி சட்டகத்தை தெளிவாகக் காணலாம்>
"முகுந்தன், அது ஏன் எல்லா அம்மனும் உக்கிரமானவங்களாவே இருக்காங்க? ஒருவேளை பொம்பளைங்களுக்கு நம்ம மேல இருக்கற கோபத்தைக் காட்டறதுக்கான கருவியா இந்த அம்மன்ங்கற தெய்வம்?" என்றார்
ராதாகிருஷ்ணன் புன்முறுவலுடன்.
"அதென்னமோ தெரியலை சார். அம்பிகாங்கற பொண்ணுதான் எங்க குலதெய்வம் இசக்கியம்மனா மாறினதா ஐதீகம். மூதாதைச் சடங்குக்கு வச்சிருந்த சாப்பாட்டை எடுத்து பசியோடு வந்த துறவிக்குப் பறிமாறிடுறா அந்தப் பொண்ணு. ஆத்துக்குக் குளிக்கப் போய் திரும்பி வந்த புருஷனுக்கு, 'அதெப்படி சடங்கு முடியறதுக்கு முன்னாடி அப்படி ஒரு அபச்சாரம் பண்ணப்போச்சு' னு அவ மேல கடுங்கோபம். குழந்தைகளோட சேர்த்து பொண்டாட்டியை அடிச்சு வெளிய துரத்திடுறான். காட்டுக்குள்ள ஓடிப் போய் குழந்தைகளைக் கொண்ணு தன்னையும் மாய்ச்சிக்கிறா சார் அவ. அவளே திரும்பி யட்சிணியா பிறந்ததாகவும், ஏழு ஜென்மங்கள் அதே கணவனுக்கு மனைவியாப் பிறந்து அவனைக் கொண்ணு பழி தீர்த்துக்கிட்டதாகவும் செவிவழிக்கதை..."
இந்த உரையாடல் கலாச்சார கதைகள் அறநெறி முரண்பாடுகளை எவ்வாறு மொழியாகவும், மொழியில் இருந்து உருவான கற்சிலை என உருவமாகவும் மூலம் வெளிப்படுத்துகின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்தக் கதையில் உள்ள சமூகத்தின் கூட்டு நினைவுகள் பார்த்திபனுக்கு அவரது சொந்த துஷ்பிரயோகத்தை உணர ஒரு கண்ணாடியாக அமைகிறது, குறிப்பாக சகாயத்தின் வன்முறையை எதிர்கொள்ளும்போது இதைக் காணலாம்.
அன்றாடம் நயாகரா போன்ற பெரிய நீர்வீழ்ச்சி. அதன் அடியில் நிற்கையில் அகவயமாக நோக்குவது கடினம். உலகம் நம் புலன்களை “மெய்ட் ஆப் தி மிஸ்ட்” படகு போல ஏற்றி அன்றாடத்தினை நோக்கி சென்று கொண்டே இருக்கும். இவ்விடத்தில் கொஞ்சம் ஓய்வாக அகவயமாக நோக்க ஒரு பிஸிக்கல் ஸ்பேஸ் வேண்டும், நேரம் வேண்டும். தொழில்முறையிலும் தனிப்பட்ட வழக்கங்களின் அலையிலும் சிக்கிக்கொண்ட பார்த்திபனுக்கு, கோவில் என்பது அவரது நடத்தையை இறுதியாக எதிர்கொள்ளக்கூடிய உளவியல் நிலையாக அமைகிறது.
கோவிலில் பார்த்திபன் அங்குள்ள பெண்களை கவனிக்கையில் அவருக்கு ஏற்படும் வெளிப்பாட்டில் இதை காணலாம்:
"தன்னைச் சுற்றிலுமிருந்த பெண்களை மீண்டுமொருமுறை நோட்டமிட்டார். குடிக்கச் செல்லாத கணவனிடம் நாணிக் குனிந்தபடி பேசிக்கொண்டிருக்கும் அந்தப் புதுப்பெண், குழந்தையை மடியில் கிடத்தி, தாலாட்டி உறங்க வைத்துக்கொண்டிருக்கும் அந்தத் தாய், அலைபேசியின் திரைமீது விரல்களால் தாளமிட்டபடி இருக்கும் ஸ்வேதா வயதுள்ள அந்தப் பெண், நெற்றி வியர்வையை வழித்து விட்டு, 'உஸ்ஸப்பா' என்றபடி, தாளாத வெயிலுக்கு முந்தானையால் முகத்துக்குக் காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் அந்த அம்மா (ஒரு சாயலில் அவரது மனைவியைப் போலவே இருந்தாள் அவள்.) எல்லாருமே இசக்கி அம்மனின் வடிவங்களாகத் தெரிந்தனர் பார்த்திபனுக்கு. பார்த்துக்கொண்டே வந்தவரின் பார்வை சூலமும், குழந்தையும் ஏந்தி, காலடியில் ஓர் ஆணை மிதித்தபடி உக்கிரப்பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்த இசக்கி அம்மனின் திருவுருவத்தின் மீது நிலை கொண்டது. திடீரென்று அவரது உடல் சிலிர்த்துக் கொண்டது."
கோவில் என்னும் மரியாதைக்கு உரிய சூழல் பார்த்திபனுக்கு அவர் மனதில் வேரூன்றிய அன்றாட பழக்கங்களை கடந்து அகவய நோக்கில் தன் பிரச்சனைகளை சிந்திக்க இடம் அளிக்கின்றது. கோவிலும், அம்மனின் வெளிப்புற குறியீடுகளும் அவரது தற்காப்பு அரண்களை ஊடுருவி, சாதாரண பெண்களில் தெய்வீக பெண்மையை அடையாளம் காண உதவுகின்றன.
மனித மனம் அரூபமானவற்றை அப்படியே புரிந்துகொள்ள இயலாத. நாம் கருத்துக்களை விளக்கினாலும், அவற்றை உள்வாங்கிக்கொள்ள ஏதோ ஒரு வடிவம், ஒரு பெயர், ஒரு கதை தேவைப்படுகிறது. அநீதிக்கு எதிரான குரல் என்பது ஒரு கருத்தாக்கம் – அது மனதில் தொடர்ந்து நிற்க வேண்டுமென்றால் அதற்கு ஒரு உருவம் தேவை.
“உள்நின்று உடற்றும்” கதையில் இதைத்தான் பார்க்கிறோம். அநீதிக்கு எதிரான குரல் “இசக்கி அம்மன்” என்ற பெயரில், உருவத்தில் வந்திருக்கிறது. இந்த உருவகப்படுத்தல் வெறும் கற்பனையல்ல. இது மனிதர்களின் அனுபவத்தை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள உதவும் ஒரு கருவி.
மனதின் இயல்பு: பெயரும் வடிவமும் இல்லாதவற்றை மனித மனம் தொடர்ந்து சிந்திக்க முடியாது. மறுக்கப்பட்ட நீதிக்கு எதிரான குரலை வடிவமாக்கி, கதையாக்கி, பெயரிட்டு முன்வைக்கும்போது, அவை மக்களின் மனதில் ஆழமாகப் பதிகின்றன.
சக்தி என பெயரிட்டு உருவம் அமைத்தல்: இசக்கி அம்மன் வெறும் கல் சிலை அல்ல – அவள் பெண்களுக்கு எதிரான அநீதிகளை எதிர்க்கும் சக்தியின் பரு வடிவம். இந்த வடிவுக்கு கதை சொல்லப்படும்போது அது மக்களை ஆழமாகத் தொடுகிறது. “அம்பிகா” என்ற சாதாரண பெண்ணின் கதை, பின்னர் “இசக்கி அம்மன்” என்ற தெய்வமாக மாறும் நிகழ்வு, பெண்ணியம் தனிப்பட்ட அனுபவத்திலிருந்து சமூக சக்தியாக மாறும் வரலாற்றின் சின்னமாக அமைகிறது.
மீட்சி: இந்த கதையில் பார்த்திபன் மாற்றம் அடைவது வெறும் தனிப்பட்ட முடிவாக இல்லாமல், கலாச்சார சட்டகத்திற்குள் நடக்கும் ஒரு நிகழ்வாக காட்டப்படுகிறது. இசக்கி அம்மனின் புராணம் அவருக்கு ஒரு மொழியை, ஒரு சட்டகத்தை வழங்குகிறது, அதனூடாகத்தான் அவர் தனது குடும்பத்துடன் மீண்டும் இணைய முயல்கிறார்.
இந்தக் கதையில், கலாச்சாரம் வெறும் பழக்கவழக்கங்களின் தொகுப்பு அல்ல , அது சமூகத்தில் நீதியை வலியுறுத்தும் ஒரு முறையாக, ஒரு மொழியாக செயல்படுகிறது. இசக்கி அம்மன் போன்ற உருவகங்கள் மூலம், நீதிக்கான குரல் என்ற கருத்து சமூகத்தில் தொடர்ந்து உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது.
கடைசியாக, இந்த கதையில் முக்கியமான நுணுக்கம் என்னவென்றால், இசக்கி அம்மன் பார்த்திபனுக்கு வெறும் கோபத்தின் வடிவமாக அல்ல, மீட்டெடுப்பின் வழியாகவும் தோன்றுகிறாள். அவரது குடும்பத்துடன் மீண்டும் ஒன்றிணைய கோவிலுக்குச் செல்ல முடிவெடுப்பது அதற்கு சான்று.
நிர்மல்
* * *
பிரசாத் வெங்கட்
Parthiban asks:
> ஏன் எல்லா அம்மனும் உக்கிரமானவங்களாவே இருக்காங்க? ஒருவேளை பொம்பளைங்களுக்கு நம்ம மேல இருக்கற கோபத்தைக் காட்டறதுக்கான கருவியா இந்த அம்மன்ங்கற தெய்வம்?
This question, coming from him at that point in life, felt a bit disingenuous. The man is an epitome of primal urges: (1) he's mad at his wife for not being sexy enough (and also for making உப்புமா), (2) mad at his daughter for expressing interest in pursuing higher studies instead of acceding to get married and not be weight on his shoulders anymore, (3) looks forward to the day to fill his coffers with bribe (4) not really interested in working (தலை வலிக்கற மாதிரி இருக்கு. கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுக்கறேன்) (5) has a special place for the wife-killing Sahayam because he delivered fresh fish to his house, cut the way he likes. So far, he hasn't done anything to redeem himself, other than worry about his wife's whereabouts.
Nirmal's sharp point:
> கோவில் என்னும் மரியாதைக்கு உரிய சூழல் பார்த்திபனுக்கு அவர் மனதில் வேரூன்றிய அன்றாட பழக்கங்களை கடந்து அகவய நோக்கில் தன் பிரச்சனைகளை சிந்திக்க இடம் அளிக்கின்றது.
is all the more relevant because it is the same இசக்கி அம்மன் that Parthiban daily looks in his home and mindlessly ritualizes:
> தன் குலதெய்வமான இசக்கி அம்மனுக்கு தீபம் காட்டிக்... தேவியைத் துதிப்பதைச் சற்றே நிறுத்தி, தலையை சற்றே திருகலாகச் சுழற்றி, “என்ன இன்னுமா டிஃபன் தயாராகலை?” என்று அடுக்களையில் உழன்று கொண்டிருந்த வீட்டம்மாளிடம் அதட்டலாகக் கேட்டார்.
At the end of this saga, when his daughter mentions that the wife's still frightened of him, his response is "எதுக்கு பயப்படணும்?", as if he's newly born. Yes, the wife is no யட்சிணி, but also Parthiban is not Parthiban anymore.
Nicely done, Jegadeesh.
பிரசாத் வெங்கட்
சு. வெங்கட்
உள்நின்று உடற்றும் - நல்ல தலைப்பு. ஆணென்ற அதிகாரம் உள்நின்று அவனை வருத்தி எடுப்பதாக எடுத்துக்கொள்கிறேன். சிறுகதைகளில் கற்பனையின் ஊடே யதார்த்தவாத காட்சிகளை மீறி, கதைக்குச் சம்பந்தமே இல்லாமல், ஆழ் மனதில் பொதிந்த ஒன்று வெளிவந்து அக்கதையை வேறு தளத்துக்கு நகர்த்தும். அப்படி ஒரு காட்சி "சைக்கிளில் பிளாஸ்டிக் பொருட்களும், பொம்மைகளும் விற்கும் ஒருவன் எழும்பி நின்று சைக்கிளை மிதித்தபடி காவல் நிலையத்தைக் கடந்து போனான்." இது சட்டென அக்காவல் நிலையத்தை, பார்த்திபனை மிக நெருக்கத்துக்குள்ளாக்கியது. வாழ்த்துக்கள் @Jegadeesh Kumar.
சு. வெங்கட்
பிரதீப்
ஜெகதீஷ் அவர்களின் கதை வெளியாகி உள்ளது.வாழ்வின் ஒரு தருணத்தை மிக அழகாக காட்சிப்படுத்தி உள்ளார். வாழ்த்துக்கள் ஜெகதீஷ்
பிரதீப்
* * *
பாலாஜி ராஜூ
வணக்கம் ஜெகதீஷ்,
‘உள் நின்று உடற்றும்’ கதையை இன்று விடிகாலை பெரும் ஆர்வத்துடன் வாசித்தேன். ஆர்வத்துக்கு காரணம் நீங்கள் நான்கு ஐந்து கதைகள் எழுதி வைத்திருப்பதாக முன்னர் சொன்னது. அது ‘அகழ்’ இதழில் வெளிவரும் என்றும் எதிர்பார்த்திருந்தேன்.
பார்த்திபன் என்ற காவல்துறை ஆய்வாளரை வைத்து கதை பின்னபட்டுள்ளது. முறைப்படுத்தப்பட்ட லஞ்சம் வாங்கும், குறிப்பிட்ட புலன் தேவைகள் கொண்ட, நடுத்தர வயதுக்கே உரிய மன ஊசலாட்டங்களால் அலைக்கழிக்கப்படும் ஒரு மனிதன், ஒரு சராசரி காவல்துறை அதிகாரி என்றும் சொல்லலாம்.
கதை ஆண்களுக்குள் ஊறும் வன்முறையை விசாரிக்கிறது என்ற எண்ணத்திற்கே வருகிறேன். இந்தக் கதை பெண்களின் மேல் ஆண்கள் நிகழ்த்தும் அல்லது நிகழ்த்த விரும்பும் வன்முறை சார்ந்தது என்று தோன்றினாலும், இதை அதற்கு மேலும் பல தளங்களில் விரித்துக்கொள்ள முடியும். காமம், சுயகர்வம், அதிகாரம் போன்றவற்றை நாடும் எண்ணங்களின் பின் உள்ள வன்முறை என்று வரையறுத்துப் பார்க்கிறேன், பொருந்துகிறது.
வன்முறை என்பது நிகழவேண்டும் என்பதில்லை, அது மனதில் இருந்தாலும் அதற்கு இணையானதுதான். இங்கு பார்த்திபனின் மனதில் இருக்கும் வன்முறை அத்தகையது. சகாயத்துக்கு தன் செயல்களை மாற்றி அமைத்துக்கொள்ள வாய்ப்பு இல்லை, பார்த்திபனுக்கு உண்டு.
மனைவியைக் கொல்ல எண்ணுபவனின் முன் ஒரு பெண்ணின் தலை வந்து விழுந்து அவனுடைய குரூரத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இந்தப் பகுதி மிகவும் தனித்துவமானது, படைப்பாளியாக நீங்கள் வென்ற இடம் இது. கதையைத் தாங்கும் பகுதி இது, அல்லது கதையை அதன் உச்சம் நோக்கி நகர்த்தும் பகுதி.
பெண்களை வெறுத்தாலும் அவர்கள் இல்லாமல் ஆண்களின் வாழ்வு முழுமை அடைவதில்லை என்ற நிலையில் கதை நின்றுகொள்கிறது, மறுக்கமுடியாத உண்மையும் கூட.
கதையில் மிகச் சரியாக கையாளப்பட்ட தகவல்களில் ஜெகதீஷின் கூர்மை நிச்சயம் இருந்தது. தேவையான அளவுக்கு மட்டுமே உவமைகள். சகாயத்தின் தோற்றத்தையும் பற்களையும் விவரித்ததை எடுத்துக்காட்டாக சொல்லலாம். விரும்பிய களத்தை சரியாகவே சொல்லிவிட்டீர்கள் என்றும் தோன்றியது.
ஒவ்வொரு கதைக்கும் அதற்கே உரிய தர்க்கங்கள் உள்ளன, அந்த தர்க்கம் கோரும் மொழியும் பின்ணணியும் வாழ்வியலும் உள்ளது என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறேன்.
கதையை ஒரு குறளோடு தொடங்கியது நன்றாக இருந்தது. சிறுகதையின் முதல் பத்தியை கதைகள் எழுத விரும்புபவனாக கூர்ந்து கவனித்தேன், புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. ஆனால் எனக்குள் உள்ள வாசகனை அந்த முதல் பத்தி சற்று ஏமாற்றமே அடையச் செய்தது. இதை நீங்கள் பிரக்ஞையோடு திட்டமிட்டிருப்பீர்கள் என்றும் தெரியும். கதைக்கு இது தேவை என்றும் நீங்கள் எண்ண நியாங்கள் உள்ளன.
சிறுகதையை வாசித்து முடித்ததும் நமக்குள் தோன்றும் எண்ணங்களை நான் ஏற்றும் மறுத்தும் ஆன ஒரு நிலையில் வைக்கிறேன். ஏற்பு நமக்குள் இருக்கும் வாசகனின் மேல் உள்ள நம்பிக்கை, மறுப்பு அந்த வாசகனுக்கு அறியாத நுணுக்கங்கள் கதைக்குள் இருப்பதற்கான வாய்ப்பு சார்ந்தது.
இந்தக் கதை ஜெகதீஷின் ஆகச் சிறந்த ஆக்கமா? நிச்சயமாக இல்லை. ‘நிமித்தமும்’ ‘பொற்குகை இரகசியமும்’ அளித்த சிலிர்ப்பை இந்தக் கதை எனக்கு தரவில்லை. கதையை வாசித்ததும் இந்த எண்ணமே எழுந்தது. கதையின் கரு ஏனோ என்னை ஈர்க்கவில்லை. இந்த எண்ணம் பிறகு மாறலாம். ஆனால் உங்கள் கதைகளை என்றும் தொடர்பவனாக இதை உரிமையாகவே சொல்கிறேன். எனக்குள் இருக்கும் பேராசைக்கார வாசகன் உங்களிடம் நிறைய எதிர்பார்க்கிறான், வேறொன்றுமில்லை. Sometimes we are too good, which can be detrimental to our own benefit.
நம்முடைய குழுவில் கதைகளை நீங்கள் குறிப்பிட்டதைப் போல பெரும்பாலானவர்கள் வாசிக்கிறார்கள். உங்களுடைய முந்தைய கதைகளுக்கு இத்தகைய வாசிப்பு சூழல் அமையவில்லை என்பதை நன்றாக புரிந்துவைத்திருக்கிறேன், இப்போது மாறிவிட்டது என்பது மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. இன்று குழுவில் கதைகள் எழுதுபவர்களுக்கு தொடக்கமாக இருந்தது நீங்கள்தான். நண்பர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்று ஆர்வமாக எதிர்நோக்கி இருக்கிறேன்.
என்னடா ரெண்டு கதைகளை எழுதிவிட்டு இப்படி நேரடியாக சொல்கிறானே என்று எண்ணவேண்டாம், அப்படி எண்ண மாட்டீர்கள் என்றும் தெரியும். என்னுடைய இரண்டாவது கதை (இருபது ரூபாய்) அத்தனை ஒன்றும் உயர்ந்த ஆக்கமல்ல என்பதை எழுதி முடித்தவுடன் தெரிந்துகொண்டேன். கதையை வெளியே அனுப்பவேண்டாம் என்றுதான் எண்ணினேன், மதனும் சங்கரும் அத்தனை மோசமல்ல என்று சொன்னதால் பகிர்ந்தேன். ஏனோ இதைச் சொல்லிவிடவேண்டும் என்று தோன்றியது, பகிர்கிறேன்.
உங்களுடைய அடுத்த ஆக்கங்களையும் இதே ஆர்வத்துடன் எதிர்பார்க்கிறேன். என்னுடைய ஆக்கங்களை நீங்கள் ஊக்கப்படுத்திக்கொண்டேதான் இருக்கிறீர்கள். அவ்வப்போது அதன் போதாமைகளையும் முன்னர் சொன்னீர்கள், இனியும் அதையே எதிர்பார்க்கிறேன், தயங்கவேண்டாம்.
கடைசியாக ஒன்று, இந்தக் கதை ஒரு இலக்கிய ஆக்கமா? ஆம், அதில் எனக்கு சந்தேகமே இல்லை. வாழ்த்துக்கள் ஜெகதீஷ்.
பாலாஜி ராஜூ
விவேக் சுப்ரமணியன்
Ulnindru Udatrum: Story employs archetypal patterns to examine societal treatment of women through the parallel journeys of two men Inspector Parthiban and the murderer Sahayam. The narrative begins with subtle foreshadowing: "That Friday would bring him a severe headache, but Inspector Parthiban didn't know it yet." This ordinary morning, when local merchants typically bring "gifts" to the police station, establishes Parthiban's participation in systemic corruption before revealing his domestic life.
Story employs manifests psychological Shadow archetype through both explicit and implicit violence. In Parthiban's breakfast, we witness the psychological precursors to abuse. Momentary violent throwing break fast plates, impulse reveals the Shadow lurking beneath his official position. These private thoughts gain significance when juxtaposed with Sahayam's case, a man whose Shadow manifested in lethal violence. As Radhakrishnan explains, "The post-mortem showed her internal organs were damaged from beatings." The progression from Parthiban's violent fantasies to Sahayam's murderous reality creates a disturbing continuum of masculine aggression.
The narrative transitions from individual psychology to collective consciousness through the introduction of Isakki Amman. This deity functions as what termed the Great Mother archetype, containing dual aspects:
1. The Nurturing Mother: Mukundhan's recounting establishes her compassionate origin as Ambika, who "took food meant for an ancestral ritual and served it to a hungry ascetic"
2. The Terrible Mother: Following abuse by her husband, she transforms into a vengeful yakshini who "took revenge on that same husband over seven lifetimes"
Parthiban's character development demonstrates the concept of individuation, the integration of unconscious elements into consciousness. After his wife and daughter disappear, his perception of women transforms: "Gleaming, blooming faces. Laughing eyes. Bodies radiating compassion and tenderness." Most significantly, "All of them appeared to Parthiban as forms of Isakki Amman," representing his emerging recognition of feminine divinity in ordinary women.
Through Radhakrishnan's poignant question "Why are all goddesses fierce? Perhaps these goddess deities are vehicles for women to express their anger toward us?" the narrative suggests that mythological structures reflect collective psychological patterns. The Vimochana women's group represents institutional attempts to address violence, while Isakki Amman addresses the deeper archetypal forces that both perpetuate and potentially transform such violence.
This sophisticated narrative demonstrates how literature can employ archetypes to illuminate the psychological foundations of gender(or any form of) violence, suggesting that lasting change requires not merely legal frameworks but a profound confrontation with the collective unconscious patterns that normalize abuse.
Parthiban's character development shows a gradual awakening to his Anima (the feminine aspect within the masculine psyche) at the end of the story.
Vivek Subramaniyan.
Vijay Rangarajan
உள்நின்று உடற்றும்
- ஜெகதீஷ் குமார்
கதை மிக யதார்த்தமாக மொழியில் நேர்காலத்தில் அழகாக எழுதப்பட்டிருக்கிறது. கடந்த பத்தாண்டுகளாக தலித் ஆய்வாளர்கள் மூலம் நமக்கு மேலும்மேலும் தெரியவரும் சித்திரம் அறக்குற்றத்தால் கொல்லப்படும் பெண்கள் கிராம தெய்வங்களாக ஆக்கப்படுவது. அந்த ஒரு இழை இந்தக்கதையில் அழகாக பொருத்தப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு ஆண் மற்றவர்களைச் சமமாக நடத்துவதற்கு உலகமே அவனுக்கு கோடிட்டுக்காட்டிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்று காட்டுகிறது. "The Torment Within." யாருக்கு உள் நின்று உடற்றுகிறது ஆதிக்கப்பசி? ஒவ்வொரு ஆணுக்குள்ளா? ஒவ்வொரு சமூகத்திற்குள்ளா? அல்லது பெண்கள் தங்களுக்குள்ளேயே அரைத்துச் செரித்துக்கொண்டிருக்கும் ஏதோவொரு துன்பப்பசியா?
Vijay Rangarajan.
“உள் நின்று உடற்றும்”
