ஜெ எழுதிய பேசாதவர்கள் சிறுகதை குறித்து

 புகைப்படம்: அனுஷா ஜெகதீஷ்குமார்.

அன்புள்ள ஜெ,

பேசாதவர்கள் வாசித்தேன். சுயராஜ்யம் கிடைத்தபின், இருட்டறைகளுக்குள் சென்றுவிட்ட திருவிதாங்கூரின் ஆயிரமாண்டுகால வரலாற்றை அவற்றில் புதைந்து கிடக்கும் புராதனப் பொருட்களிலிருந்து கோத்து எடுத்துக் கொண்டு, அவற்றைக் கலையாக்குவதன் மூலம் மெல்ல மெல்ல ஒரு இணை வரலாற்றை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று சொல்ல விழைகிறேன். உப பாண்டவத்தின் முன்னுரையில் எஸ்.ரா குறிப்பிட்டிருப்பார். அஸ்தினாபுரத்துக் குழிகளில் கிடைத்த குதிரைகளின் எலும்புகளிலிருந்து, அதன் வரலாற்றை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியும் என்று. இந்த வல்லமை கலைஞனுக்கு மட்டுமே சாத்தியம். உங்களது இன்னொரு சிறுகதையான கணக்கு -ல் வரும் மரப்பலாக்காயையும், பணப்பலகையையும் நினைத்துக் கொள்கிறேன். இக்கதையில் தூக்குப் பூட்டு. ஒரு சின்ன பொருள். அது தூண்டும் நினைவுகள். அவற்றிலிருந்து விரியும் கலை. காணும் ஒவ்வொரு பொருளும் இப்படித்தான் எழுத்தாளனைக் கலைக்குத் தூண்டிக் கொண்டே இருக்குமா?

ஜெயிலின் ஸ்டோர் அறைக்குள் சென்று மீளும்போது கனவுக்குள் சென்று திரும்பி வந்ததைப் போலிருக்கும் என்கிறார் தாத்தா. நீங்களும் அந்த ஸ்டோர் அறைக்குள் அடிக்கடி சென்று வாருங்கள். எங்களுக்கெல்லாம் நல்ல கதைகள் கிட்டும். பலவகைப்பட்ட சித்திரவதைக் கருவிகளைப் பார்த்து தாத்தா திகைத்து நிற்கும் போது, இவை ஒவ்வொன்றுக்குப் பின்னும் ஒரு கதை இருக்குமே, இதில் எதைத் தேர்ந்தெடுப்பது என்று நீங்களும் திகைத்து நின்ற மாதிரியே கற்பனை செய்து கொண்டேன். ஒவ்வொரு கருவியைக் கொண்டும் எப்படியெல்லாம் சித்திரவதை செய்ய முடியும் என்று தாத்தா அடுக்குவதை வாசிக்கும்போது, சற்றே ஒவ்வாமை ஏற்பட்டது. வதைபடும்போது உடல் அதன் மேல் போர்த்தியுள்ள பாவனைகளையும், பாசாங்குகளையும் இழந்து வெறுமனே உடலாக மட்டுமே நிற்கிறது. காமத்திலும் அதுதானே நிகழ்கிறது. காமத்துக்கும், வன்முறைக்கும் ஏன் இவ்வளவு ஒற்றுமை? வன்முறையை நேர்கொண்டு பார்க்கமுடியாத தாத்தா, மீண்டும் மீண்டும் அச்சித்திரவதைக் கருவிகளைப் பார்த்தது அவருக்குள் இருந்த வன்முறை வெறியால் தானா என்று கேட்டுக் கொள்கிறார்.

இந்தக் கதைக்குப் பேசாதவர்கள் என்று பன்மையில் தலைப்பு வைத்திருக்கிறீர்கள். ஆனால் வெகுநாள் பேசாத தாத்தா பேச ஆரம்பித்து பேசிக் கொண்டேயிருக்கிறார். நற்றுணை கதை இந்நேரத்தில் நினைவுக்கு வருகிறது. முதியவர் ஒருவரின் நினைவுகூரல் வழியாகவே விரியும் கதை. அந்த நினைவுகூரலில் விரியும் வரலாற்றின் கவனிக்க மறந்த பக்கங்கள். தூக்குக்கயிற்றின் வலிமையைப் பரிசோதிக்க உபயோகப்படுத்தப்படும் டம்மியும் பேசுவதில்லைதான். ஐநூறு ஆண்டுகளாகத் தூக்கில் தொங்கும் அது வாயிருந்தால் என்ன சொல்லும். திரும்பத் திரும்பத் தூக்கிலிடப்படும் துக்கத்தையா என்று வர்கீஸ் மாப்பிள்ளை கேட்கிறார். ஆனால் உடலால் பேச முடியாதா என்று தாத்தா கேட்டுக் கொள்கிறார். அந்த டம்மியோடு சேர்ந்து வேறு யார் பேசாதவர்கள் என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

சாமிநாதன் ஆசாரியைத் தூக்கிலிடுமுன்னும், டம்மி தூக்கிலிடப்படுகிறது. மருத்துவர் அதன் நாடி பிடித்துப் பார்த்தபோது அதில் துடிப்பு எஞ்சியிருந்தது என்கிறார். தாத்தாவுக்கும் டம்மியில் உடலில் ஒரு அதிர்வு தெரிகிறது. எத்தனை முறை கொல்லப்பட்டாலும் சாகாதது ஒன்று அதன் உடலில் இருக்கிறது என்று குறிப்பிடும்போது, இது பேய்க்கதை என்று அதுவரை கொண்டிருந்த ஐயத்தை இழந்தேன்.

அய்யன்காளியின் புலையர் மஹாஜன சபையின் உறுப்பினர் பண்டிட் கறம்பன் கதையில் வந்தபோது, கரைநாயர்கள் குறித்தும், புலையர் மஹாஜனசபை குறித்தும் நீங்கள் எத்தனை ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து எழுதி வருகிறீர்கள் என்று வியந்து கொண்டேன். பின் தொடரும் நிழலின் குரலில் வரும் மெல்லிய நூல் முதற்கொண்டு. அதற்குமுன்பிருந்தே கூட நீங்கள் எழுதியிருக்கக் கூடும். எனக்கு மெல்லிய நூல் சட்டென்று நினைவுக்கு வந்தது. கடைசியில் கறம்பனின் மனைவி மலையத்தி நீலி அந்த டம்மியோடு உரையாடுகிறாள்; அதற்குத் தீ வைக்கிறாள். இக்கதையின் கதை சொல்லியைப் போலவே நானும் இக்கதையில் இருந்த மர்மங்களை ஒவ்வொன்றாகத் தொட்டு, புரிந்து கொள்ள முடியாமல் விலகிக் கொண்டிருந்தேன்.தொன்மத்தையும், நிகழ்கால அரசியலையும் இணைக்கும் கதை. நன்றாக ரசித்து வாசித்தேன்.

இதையெல்லாம் எழுதிவிட்டு, எல்லாவற்றையும் கன்ட்ரோல் ஆல் டெலிட் செய்து விடலாமா என்று யோசித்தேன். கதை வாசித்தேன். நன்றாக இருந்தது என்று எளிமையாகச் சொல்வதை விட்டு ஏன் ஏதேதோ எழுதுகிறேன் என்று தோன்றியது. இருப்பினும் ஒரு படைப்பு பற்றி நமக்குப் புரிந்ததைச் சரிபார்க்க இப்படித் தோணுவதையெல்லாம் எழுதுவதும் சரி என்றும் பட்டது.

அன்புடன்

ஜெகதீஷ் குமார்

பிகு : இன்று நவீனிடம் இந்தக் கதை குறித்துப் பேசினேன். பேசாதவர்கள் யார் என்று அவருடன் உரையாடிய பிறகே என்னால் தொடர்பு படுத்திக் கொள்ள முடிந்தது.

எவ்வளவு முட்டாளாக இருந்திருக்கிறேன். பேசாதவர்களைப் பற்றி, பேசாமலேயே நீங்கள் குறிப்பிட்டிருப்பதை எப்படியோ தவறவிட்டு விட்டேன்.

பேசாதவர்கள்- கடிதங்கள்

பேசாதவர்கள்[சிறுகதை]

ஜி.எஸ்.எஸ்.வி. நவீனின் நித்தியம் சிறுகதையை முன்வைத்து.

 

பொதுவாக வரலாறு என்பது ஆண்டவர்களின் வாழ்க்கை குறிப்புகள், அவர்களின் போர் வெற்றிகள், தோல்விகள், அவர்கள் செய்த சீர்திருத்தங்கள் இவைகளின் தொகுப்புகளாகத்தான் நம்மை வந்தடைகின்றது. வரலாற்றுக்காலங்களில் வாழ்ந்த எளிய மக்களின் அன்றாடப் போராட்டம் குறித்தோ, அரசர்களைச் சுற்றி வாழ்ந்து அவருக்குப் பணியாற்றி, அவர் பொருட்டு வாழ்ந்து, சுவடின்றி மறையும் எளிய ஆத்மாக்களைப் பற்றி அறியவோ கலையே நமக்கு உதவுகிறது. வரலாற்றைக் களமாகக் கொண்ட நாவல்களும், சிறுகதைகளும் எனக்கு எப்போதுமே உவப்பானவை. கல்கி, சாண்டில்யன் போல, வீர சாகசங்களை, கேளிக்கை அம்சங்களையும் விவரித்து நம் புலன்களைச் சாமரம் வீசுகிற படைப்புகளன்று. குர் அதுல் ஹைதரின் அக்னி நதி போன்று வரலாற்றினூடாகத் தத்துவ விசாரம் மேற்கொள்ளும் படைப்புகள், சிக்கவீர ராஜேந்திரன் போன்று அலகிலா அதிகாரம் கொண்ட அரசபதவியின் அபத்தங்களை விவரித்து அகங்காரத்தின் அர்த்தமற்ற தன்மையை நிறுவும் படைப்புகள் போன்றவையே என் வாசிப்பு மனதுக்கு அணுக்கமானவை. அண்மையில் ஜெயமோகன் தந்த படைப்புகளான யட்சன், கந்தர்வன் மற்றும் குமரித்துறைவி போன்ற படைப்புகள் வரலாற்றின் பக்கங்களிலிருந்து ஒரு சிறு நிகழ்வை உருவி அதைக் கலையாக உருமாற்றம் செய்து காட்டின. அவ்வரிசையிலேயே ஜி.எஸ்.எஸ்.வி. நவீனின் நித்தியம் கதையை வைக்கத் தோன்றுகிறது.நான் வாசிக்கும் நவீனின் இரண்டாவது கதை இது. அவரது மோட்சம் கதையை வாசித்து மிகவும் வியந்தேன். ஒரு திரைப்படைப்பாளியின் நுணுக்கத்தோடும், லாவகத்தோடும் அக்கதையைப் படைத்திருந்தார். அதனால் அவரது நித்தியம் கதையை, தகவல் தெரிந்த உடனேயே மிகுந்த ஆவலோடு வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். மீண்டும் ஓர் அழகான, நேர்த்தியான, கலையமைதி குலையாத படைப்பு நவீனிடமிருந்து.

“காதல் எத்தனை அபத்தமான சொல்!” என்ற ஃபாதர் மார்ட்டின் ஆற்றாமையே கதையின் அடிநாதம். (உடனே எனக்கு, “மனிதன் எத்தனை மகத்தான சல்லிப்பயல்” நினைவுக்கு வந்தது. யார் சொன்னது இது? ஜி. நாகராஜனா?) அவரது பார்வையில் கதை விரிகிறது. ராம்நாட்டின் விஜயரகுநாதரின் காலம். அவருக்குப் பதவியளித்த கிழவர் சேதுபதி மரணமுற, அவரது நாற்பத்தியேழு மனைவியரும் (உண்மை! வெறும் புகழ்ச்சியில்லை.) அவரோடு உடன்கட்டை ஏறவேண்டும். எண் நாற்பத்து ஏழு சுப்புலட்சுமி சிறுபிராயத்தவள். அவளுக்குச் சாக விருப்பமில்லை. ஃபாதர் மார்ட்டினின் மெய்க்காவலன் இயான் பிரிட்டோவைக் கூட்டிக் கொண்டு ஓடிவிடுகிறாள். இறுதியில் அதிகாரமே வெல்கிறது. 

எவ்வளவு எளிய கதை! ஒரு திரைப்படத்தின் துணுக்குக் காட்சி என்று கூடச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால் நவீன் நுண்தகவல்களால் கதையை நம்பகத்தன்மையுடையதாகவும், சுவாரசியமாகவும் மாற்றி விடுகிறார். தன் எழுத்தின் மீது அவர் கொண்டுள்ள நம்பிக்கை அளப்பறியது என்பது இரண்டாம் முறையாக எனக்கு நிரூபணமாகிறது. தகவல்களின் குவியலாகக் கதையை மாற்றி விடாமல், கதைக்குத் தேவையான தகவல்களை மட்டுமே அளிக்கிறார். சிதையை நோக்கி சுப்பு லட்சுமி பதைப்புடன் பார்த்தபடி நிற்கும் காட்சி அற்புதம். விழிநீரும் உமிழ்நீரும் கலந்து வடிகின்றன. எந்த எழுத்தாளனும் அச்சிறு பெண்ணின் அழகைக் குறிப்பிடுவதற்குச் சபலப்பட்டிருப்பான். நவீன் அவளது பதைப்பை மட்டுமே பதிவு செய்கிறார். பிரிட்டோவின் பதற்றம் நிறைந்த, கண் மூடிய பிரார்த்தனைகள், விஜய ரகுநாதரின் இரக்கமற்ற நெஞ்சு, ஃபாதர் மார்ட்டினின் துடிப்பு அத்தனையும் அழகாகப் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன.

நவீனின் பாதையை ஒருவாறு அணுமானிக்க முடிகிறது. அவர் தமிழ் வரலாற்றின் பக்கங்களைக் கலையாக்கும் ஆர்வம் கொண்டுள்ளார் என்று எண்ணுகிறேன். அதைச் செய்து காட்டும் திறனும், வல்லமையும் கொண்ட எழுத்தாளர்தான் அவர். அவர் படைப்புகளைத் தொடர்ந்து வாசிக்க ஆர்வம் கொண்டுள்ளேன்.

நவீன் கதைகளின் தலைப்புகள் (மோட்சம், நித்தியம், - பிற கதைகளை நான் இன்னும் வாசிக்கவில்லை.) ஆர்வமூட்டுவன. சமஸ்கிருதத் தலைப்புகள், ஆனால் தமிழ்ப்படுத்தப்பட்டவை. அதனாலேயே அவற்றுக்கு ஒரு கிராமத்து எளிமை வாய்த்து விடுகிறது. தலைப்பு தேர்ந்தெடுப்பதிலும் எவ்வளவு கவனமாக இருக்கிறார் என்று தெரிகிறது.

இது ஒரு வாசகக்குறிப்பு மட்டுமே. நான் விமர்சகன் அல்லன். நீளமாக எழுதியிருப்பதால் எந்த விதத்திலும், எழுத்தாளனுக்கு மேல் நின்றுகொண்டு, எதிர்பார்ப்புகளை அவன் மேல் சுமத்தும் இடத்தில் என்னை வைக்க விரும்பவில்லை. ஆனாலும் என் வாசிப்பு அனுபவத்தை எழுதும்போது, எனக்குத் தோன்றும் அனைத்தையும் பதிவு செய்து விடுவது (எனக்கு) உதவியாக இருக்கும் என்று கருதுகிறேன்.

குறைகள்? உண்டு. என் பார்வையில் பட்ட குறைகளைச் சொல்கிறேன். முதலாவது சாதாரணமானது. எழுத்து மற்றும் இலக்கணப் பிழைகள். ஒரு நாலைந்து இடத்திலாவது என் கண்ணில் பட்டன. ஆங்கிலத்தில் இப்படி நாம் எழுதி விட முடியாது. இது ஒரு சிறு குறைதான். இருந்தாலும் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. அடுத்து நடை. எனக்குச் சற்றே, ரொம்பவும் சற்றே ஜெ நடை தெரிந்தது. இது என் பிரமையாகக் கூட இருக்கலாம். துவக்க எழுத்தாளர்கள் இன்னொரு எழுத்தாளர் நடையில் எழுதுவது பிழையில்லை. ஆனால் நவீனை நான் துவக்க எழுத்தாளராக நினைக்கவில்லை. அடுத்து நான் சொல்ல நினைப்பது, நிறைய எழுத்தாளரிடம் நான் காண்பது. நான் கதை எழுதும் போது எனக்கும் வருவது. தவிர்க்க நினைத்தும் இயலாதது. Didactic என்பார்கள். கதை நிகழ்வுகளினூடாக, அந்நிகழ்வை முன்னிறுத்தி ஏதேனும் ஒரு தத்துவத்தை முன்வைப்பது. இதை ஆசிரியர் நேரடியாகவோ, அல்லது ஒரு கதை மாந்தரின் வாயிலாகவோ செய்து விடுவது. வி.சி.காண்டேகரின் நாவல்களை நினைவு கொள்ளுங்கள். அடிக்கோடிட்ட வரிகளால் நிரம்பியவை அவரது நாவல்கள். ஹெமிங்க்வே, கார்வர் போன்றவர்கள் நிகழ்வுகள் குறித்து எந்த விமர்சனமும் செய்வதில்லை. வெறுமனே நிகழ்வுகளை விவரித்தபடியே செல்கின்றனர். தல்ஸ்தோய், தஸ்தாவெஸ்கி போன்றோரிடத்து இந்த தத்துவமாக்கல் அம்சத்தைக் காணமுடியுமெனினும், அவர்களது நாவல்களே பெரும் தத்துவ விசாரணைக் களங்கள். அப்படிப்பட்ட படைப்புகள் தத்துவமாக்குதலை நிகழ்த்தும் போது எந்த விலகலும் வருவதில்லை. காட்சிபூர்வமாகக் கடத்தப்படும் தேவை கொண்ட கதைகளில் தத்துவமாக்கல் சற்று உறுத்தலாகத் தெரிகின்றது. நவீன் ஒரே ஒரு இடத்தில் மட்டும்தான் அதைச் செய்திருக்கிறார். அது உறுத்தலாகக் கூட இல்லை. ஆனால், நான் முன்னரே குறிப்பிட்ட என் சித்தாந்தத்தின் படி, இதையும் குறிப்பிட விரும்பினேன்.

இக்கதையை வாசித்ததும்,  நவீனுக்கு இந்தப் பின்புலத்தில் ஒரு நாவல் எழுதும் திட்டம் உண்டா என்று நினைக்கத் தோன்றியது. எழுதினால் நன்றாக இருக்கும். நவீனின் அடுத்தடுத்த படைப்புகளை வாசிக்க மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டுள்ளேன். அவருக்கு என் வாழ்த்துக்கள்.

நித்தியம் சிறுகதையை வாசிக்க